Vandaag heb ik nergens zin in. Ik wil fotograferen, maar toch weer niet. Ik wil de doka in, maar als ik de deur open doe heb ik al geen zin meer. Een luierdag vandaag. Dus heb ik maar de band met Anton Corbijn bekeken. Ik blijf het een beetje een vreemde fotograaf vinden. Aan de ene kant lijkt hij ontzettend arrogant en eigenwijs, aan de andere kant is hij heel introvert en onzeker lijkt wel. Vreemd. Leuk aan de docu was om te horen hoe men praatte over de groei als fotograaf. En over verschillende periodes. Zo werd er gesproken over de sombere periode en de kerkhofperiode van Corbijn ('oh no, not the bloody cemetery again'). Als je goed kijkt zie je inderdaad wel steeds verschuiving van de connotatie. Wat is fotografie (en kunst in het algemeen) toch boeiend.