Een tijdje terug kreeg ik een volledige doka-uitrusting voor niets. Inclusief een grote doos met heel veel fotopapier in verschillende maten en soorten. Het paier was oud, erg oud. Op sommige dozen stond een jaartal, 1974.
Weggooien is zonde en dergelijk papier is altijd leuk voor experimenten. Een aantal dozen papier had echter een sluier van hier tot Tokio. Zonder belichten was het papier al grijs, en dus redelijk onbruikbaar. Er zat ook 1 doos barietpapier bij, 10 vel. Helemaal intact en ik was zeer benieuwd hoe goed dat papier nog was. Barierpapier is zonder meer fantastisch materiaal om mee te werken, dus ik hoopte dat het pak nog goed was. Bij het openen rook het papier al helemaal verstofd. De emulsiekant was moeilijk te ontdekken op het gevoel, maar met een klein strookje snel genoeg ontdekt. Wat bleek ook: het papier was totaal sluiervrij, dus gewoon 100% ok en ook nog eens perfect te tonen. De afdrukken zijn helemaal naar mijn zin (zie ook mijn laatste zelfportretten). Een geweldig mooi oppervlak, nog mooier dan ik gewend ben van het barietpapier dat ik normaal gebruik (modern papier dus). Het lijkt wel een druk van een boek. Geweldig mooi zoals de foto op dat papier tot uiting komt. En het papier voelt heerlijk aan. Yeah! Jammer dat er slechts 10 vel van waren. Nu op zoek naar een moderne variant van dat oppervlak.

Zijn die foto's van dat Barierpapier al zichtbaar? en zo ja vertel mij als leek eens wat het verschil is met bijvoorbeeld de kiekjes die van de kodak fabriek komen ?

De afdrukken zijn de zelfportretten die een paar logs hier boven staan. (deze zijn dan wel met een toner behandeld)
Barietpapier is een ouderwets soort papier voor zwart-wit. In tegenstelling tot het normale papier, heeft het geen kunststoflagen, maar bestaat het uitsluitend uit emulsie en kartonlagen. Het echte verschil zie je pas als je een afdruk in het echt ziet. Maar het heeft een mooiere zwarting en het oogt vele malen fraaier.
Bij Wim Wiskerke vind je meer over bariet.

De foto's staan dus hier