Ok, om het af te leren. Sportfotografie is niet echt mijn pakkie aan. De meeste sporten snap ik ook niet echt. Weet nooit wanneer het een belangrijk moment is, ik zie het ook niet aankomen. Met triathlon is dat wat makkelijker, dat snap ik ondertussen wel een beetje. De foto's die ik voor mezelf gemaakt heb vandaag zijn niet echt sportfoto's in de pure zin des woords. Natuurlijk heb ik de sporters gefotografeerd, maar dan wel meer als een onderdeel van het plaatje. Niet het belangrijkste deel dus en ik heb bovendien lekker met de groothoek gewerkt, niet de ideale lens om een sporter close-up in beeld te brengen. Het ging mij veel meer om de hele gebeurtenis er omheen, dat was veel boeiender. Wel opvallend dat Barto en ik veel dezelfde dingen zagen (maar het niet allebei fotografeerde). De echte triathlonfotografie laat ik wel over aan de specialisten, zoals Nigel Farrow. Kan ik me lekker bezighouden met wat er allemaal nog meer gebeurt.

Hét moment in een triathlon? Ik zou het ook niet weten, nogal monotoon qua beweging in wedstrijdverloop lijkt me. Schaatsen is ook al lastig in die donkere hallen met slechte verlichting, alleen voetbal is wel eens leuk om te doen.

Voetbal vind ik vreselijk. De sport op zich kan me al niet boeien, als ik dat moet fotograferen weet ik echt niet wat ik doe. Ik klik maar als ze in de buurt van het doel komen. Dat lijkt mij wel goed, maar ik snap het hele spelletje niet echt geloof ik. Is triathlon een stuk makkelijker :-)
Wielrennen zou ik ook wel kunnen, daar snap ik wel bepaalde tactieken van.

Bij voetbal fotograferen gaat het er vooral om 1 of 2 spelers te kiezen en die te volgen gedurende de wedstrijd, en dan het hoogtepunt van een beweging te kiezen. Of je een doelpunt vastlegt, doet er eigenlijk niet toe. Wel is er een soort epidemie van het fotograferen van het juichen nà een doelpunt. Op zich wel makkelijk, achter het doel zitten dommelen en je schiet wel wakker van het gejuich. In veel kranten zie je nauwelijks meer actiefoto's, maar veel quasi-artistieke opnamen van de trainer. Bij wielrennen moet je het toch vooral in de combinatie met de omgeving zoeken, want de beweging zelf is erg monotoon vind ik.

Ah, dat is een handige manier om 1 of 2 spelers te volgen. Nu het hoogtepunt van een beweging nog goed te leren inschatten bij voetbal (tja, geen voetballer hier). Ik zie inderdaad ook meer juichfoto's of de trainer.
Bij wielrennen is de beweging monotoon, maar er zit wel een tactiek bij. Al lijkt het gewoon op zo hard mogelijk fietsen. Goede wielrenfoto's (en dan bedoel ik niet de artisiekere zoals die van Chris de Bode, daar is het moment minder van belang) worden ook vaak op een tactisch moment gemaakt, Cor Vos verstaat die techniek goed. Maar hij weet dan ook veel van die sport.

Over naar Bas op de motor, op de flanken van de Alpe d'Huez :-)

Hehehe, is wat anders dan Chris Bode liggend op een caravan ;-)
Ik ben geen sportfotograaf, laat mij maar wat anders doen. Hoewel het me erg leuk lijkt de Tour eens te volgen. Al die gebeurtenissen er omheen, is toch geweldig interessant. En oog in oog staan met je favourieten blijft ook leuk. Ik moet toch foto's hebben van een aantal wielrenners toen de Ronde van Nederland in Zevenaar kwam.