Veel mensen willen eigenlijk wel graag op de foto, maar doen alsof ze het niet willen. 'Ik houd niet op papier hahaha', ik kan die opmerking wel dromen. Sommige mensen willen echt niet op de foto, omdat ze denken dat ze er niet mooi op komen. Een soort schaamte vaak. Of ze vinden zichzelf niet mooi, of het is dom. Dat laatste komt vaak voor bij een bepaalde leeftijd en iedereen heeft wel zo'n periode gehad. Ik ook. En toch is op de foto gaan wel goed vind ik. Niet omdat ik mijn brood verdien met fotograferen, maar omdat een foto iets zegt over een periode die je doormaakte. Zowel positief als negatief. Je kan je herinnering vasthouden. En niet altijd is dat prettig en niet alles hoeft vastgelegd te worden, maar om een paar foto's van ieder jaar te hebben is wel leuk. Je kan zie hoe je verandert, herinneringen komen weer naar boven.
Ik heb minder moeite om op de foto te gaan. Al sta ik veel liever achter de camera dan ervoor, ik voel me toch prettiger dan. Ik ontdekte een tijd terug dat ik een heel gat in mijn foto-album heb. De tijden dat ik niet op de foto wilde en dat is jammer, met een foto is de herinnering toch intensiever terug te halen. Nu zorg ik ervoor dat ik geregeld een foto van mezelf heb. Niet uit exhibisionisme, maar omdat ik toch graag wil kunnen herinneren wat ik mee maakte, hoe ik verander. Zelf achter de camera staan, betekent zelden zelf op de foto. Dus maak ik zelfportretten. Soms om een echte verandering vast te leggen (zoals ik ook hier op de log gezet heb), soms om een emotie vast te leggen.
Een enkele keer word ik ook door anderen gefotografeerd. Ik heb daar steeds minder moeite mee. Ik fotografeer zelf ook graag mensen, en dan zou ik moeilijk doen? Ik ben niet fotogeniek, verre van een model, maar als iemand mijn kop wil gebruiken, dan wil ik wel meewerken (niet altijd, maar goed). Soms levert het ook nog mooie foto's op. Zoals mijn portret gemaakt in Foam. De fotograaf heeft even wat kunnen proberen en daar wil ik wel even voor poseren. Ook omdat ik zelf wel nieuwsgierig ben wat er gefabriceerd wordt. En het is weer een stukje geschiedenis dat vastgelegd wordt, hoe ik op dat moment in het leven sta. Nu misschien nog niet zo belangrijk, maar over een aantal jaar wellicht wel. Je weet maar nooit hoe het leven loopt en het is jammer als je naderhand denkt, 'had ik toen maar een foto van mezelf'. Andersom kan ook voorkomen, maar weggooien kan altijd nog.

Het leuke van mensen fotograferen met een digitaal toestel is het feit dat je niet door de zoeker hoeft te kijken. Even scherpstellen en dan van de camera afkijken en naar het onderwerp. Dan zie je de uitdrukking ontspannen, mensen denken dat het al "voorbij is" en vaak krijg je dan de ontspannen uitdrukking die je wilt. Werkt prima bij mij.

Dat kan ik met mijn camera's (zowel kleinbeeld als middenformaat) ook doen. Het is inderdaad een methode ja. Meestal klets ik gewoon door als ik de camera voor mn oog heb, of kom er gewoon af en toe even van achter vandaan. Bij geposeerde portretten dan. Bij straattaferelen heb ik weer andere methodes en dat wisselt per omstanigheid.

Wat een verhaal zeg!

Wat betreft het digitaal fotograferen van G: de meeste niet-professionele digitale camera's hebben zo'n enorm lange responsetijd dat ik ze niet echt geschikt vind voor portretwerk.

Het grappige bij het portretteren van mensen is dat het voor het contact niet zoveel uitmaakt of je nu wel of niet een camera voor je gezicht hebt.

Op de foto gaan ís ook eng. Tenminste, wel als dat heel bewust gebeurt. In een ongemerkt kiekje schuilt geen kwaad.

Spannend ok, maar eng? De camera eet jou niet op en je ziel wordt niet gestolen. De fotograaf, die is misschien eng :-) Als je gewoon doet en meewerkt is het zo gepiept en voel je er niets van.
En jij wilde toch nog op de foto Kim? ;-)

Het hangt wel een beetje af hoe de foto gemaakt wordt. De fotograaf heeft als taak degene voor de camera op het gemak te stellen.

Verwijderd op verzoek

Met alle respect voor Plaschek, maar die man doet nu alleen nog zijn truucjes heb ik het idee. Ik zie geen vernieuwing in zijn werk, alleen maar herhaling van wat al gebeurd is. Ik kan het allemaal niet hard maken, want ik heb hem nooit gesproken oid, maar ik heb het idee dat zijn enthousiasme voor de fotografie voor een groot deel weg is. Dat het echt alleen maar werk is wat gedaan moet worden.
Voor ik een foto maak, ben ik meestal al een tijd verder. Babbelen over van alles en nog wat, waardoor de persoon toch wat rustiger wordt. En daarna ook zoveel mogelijk proberen de spanning weg te halen (werk echter niet continu tegen, dan kan ik ineens omslaan). Wat scheelt is dat ik af en toe erg onhandig kan zijn in de studio, wat wel eens tot lachen van de persoon voor de lens kan leiden. En dat is ook wel lekker om te ontspannen.
Maar soms heb ik mijn dag niet en lukt het me niet om iemand te laten ontspannen.

Een poosje geleden een collega gefotografeerd die een foto wilde voor op haar eigen website. Ze vond het eigenlijk wel eng, maar toe we eenmaal bezig waren werd ze heel enthousiast. Waarschijnlijk omdat ze merkte dat het toch echt niet zeer doet :-)

Ik ben ook erg onwennig voor de camera. Maar dat komt ook omdat ik altijd aan het kijken ben hoe de fotograaf het doet. Bij de workshopdag voor Nyumbani in mei portretteerden Hans Hordijk en ik iedereen die het wilden. Uiteraard ging ook ik op de foto. Het was lastig om echt te ontspannen, want ik was veel te benieuwd hoe Hans zijn beeld maakte. Een beetje beroepsdeformatie zullen we maar zeggen :-)

Ja, ik wil :-D

Mail maar voor een afspraak :)