Een beetje een verhaal achter de foto. De man op de foto was tot voor kort lid van de fotoclub. Tot voor kort, want gisteravond hoorde ik dat hij, 77 jaar oud, overleden was. Gert was een bijzonder man. Fotografisch had hij al jaren zijn beste tijd gehad, maar de liefde was er nog steeds. Liefde voor de club en de fotografie. En altijd goedlachs en zijn sigaar bij zich.
Hoewel zijn gezondheid de laatste paar jaar te wensen overliet, was hij waar hij maar kon aanwezig. Hij deed mee met de excursies, clubwedstrijden, hielp tentoonstellingen opbouwen, je riep en Gert was er. Gert heeft mij ook altijd gemotiveerd. Mijn werk was niet echt zijn smaak, maar dat zei hij niet. Hij haalde altijd wat positiefs eruit. En dat deed ik ook bij zijn foto's. Dat ze niet meer zo goed waren, ach dat deerde niet. Hij vertelde altijd met liefde over zijn foto's en nooit met de gedachte dat ze goed waren en zijn houding en de liefde voor zijn onderwerpen en de fotografie kon ik erg waarderen. Het ging bij Gert niet meer om de mooie foto, mar duidelijk om de herinnering en de gezelligheid bij de club. Van Gert kon ik meer hebben dan van mijn andere clubleden, ik weet niet waarom.
Bovenstaande foto heb ik in 1996 gemaakt tijdens een clubexcursie, Gert was nog maar pas uit het ziekenhuis voor een zware operatie bij zijn oor. Zijn twee Pentaxjes mee (of Praktica, daar wil ik van af zijn) en zijn eigengemaakte eenpootstatief. Gemaakt van een huishouddweil. Ook heel karakteristiek voor Gert, handig in het maken van allerlei attributen. En uiteraard had hij zijn sigaar mee. Die dag liep ik veel met Gert mee. Nu loop ik zoveel mogelijk alleen rond, maar toen was ik nog een groentje en ik vond het wel leuk met Gert. Als hij een foto wilde maken vroeg hij mij erbij, of het wat was. Ik keek dan door de zoeker en meestal knikte ik bevestigend. Soms een kleine aanwijzing. Gert gaf me hierdoor eigenlijk best wel zelfvertrouwen. Een ouwe rot die een groentje vraagt of het wat is. Met het portret dat ik toen maakte was ik blij. Ik vond Gert er goed opstaan en dat vond hij ook. Uiteraard kreeg hij een afdruk. Toen de club mij gister vroeg of ik een foto van Gert had voor het blaadje van de afdeling van de Fotobond, moest ik ook gelijk aan dit portret denken. Omdat dit portret is zoals ik me Gert herinner. Alles zit er in, ik ben er onwijs blij mee nu. Een herinnering aan een geweldige vent.
Gert, bedankt voor al je praatjes en motivatie. Maak er wat moois van daar boven!

mooi.