Hatakeyama21-01-2003 23:15
In Huis Marseille hangt momenteel werk van de Japanse fotograaf Naoya Hatakeyama, een voor mij nog onbekende fotograaf. Hatakeyama legt de interactie van mens en natuur vast, menselijke ingrepen op het landschap worden ineens heel natuurlijk. Het lijnenspel in zijn foto's is zeer sterk en ook met licht weet Hatakeyama goed om te gaan.
Dat blijkt heel sterk uit de series Underground en River Series. In de eerste ging de fotograaf onder de grond en legde het tunnenstelsel van Tokyo vast. Het enige licht dat daar aanwezig was, was het licht dat hij zelf meenam. Op iedere foto is het statief met de flitser te zien, in een sterke compositie. Het licht van de flitser geeft de tunnel een heel aparte sfeer. Je krijgt het gevoel alsof het licht heel natuurlijk is, of het gangenstelsel iets natuurlijks is. Je krijgt zelfs de behoefte om er zelf heen te gaan en doorheen te lopen. Net zoals in de tweede serie, River Series. Hatakeyama loopt daar in de rioleringskanalen, die gewoon open zijn en tussen de huizen doorlopen. Het zijn net echte rivieren, dat gevoel wordt mede versterkt door de vertikale opname. Het beton aan de zijkanten verraden het menselijk handelen, maar je lijkt je wel in een romantische omgeving te begeven. Over beide series zegt Hatakeyama dat het wonderlijk is dat hij daar beneden is, en boven de mensen druk aan het leven zijn. Alsof je door het lopen in het ondergrondse terug naar de natuur bent, iets wat in een drukke stad als Tokyo natuurlijk niet zo eenvoudig is. Bij Blast en Lime Works/Hills kreeg ik meer het gevoel dat de mens enorm destructief is. Zeker bij Blast, waarbij explosies te zien zijn. Waar Besnyö zei dat haar in zoveel jaren opgebouwde archief in een uur weg was, laat Hatakeyama de vernietiging van duizenden jaren binnen een paar secondes zien. Je voelt de stenen om je oren vliegen. Nietig als een mens is bij zulke grote brokstukken, zo machtig is hij tegelijkertijd. Bij Lime Works waren het meer de vieze grote leidingen die mij het gevoel van destructie gaven. Bij Lime Hills zie je gewoon hoe een mooi heuvellandschap letterlijk afgeschraapt is. Zonder overigens een mens te zien op een van de foto's, merk je de invloed van de mens. Van een uitzonderlijke schoonheid is Slow Glass, een serie gemaakt door de beregende autoruit in Engeland. De regeldruppels vlijmscherp, de achtergrond onscherp. Het gevoel dat iedereen wel kent van het naar buiten kijken bij regen, komt naar voren in deze serie. Maar er zit meer in. Omdat de achtergrond onscherp is, worden de objecten soms nauwelijks meer dan kleurrijke vlakken en lijnen die een sfeer weergeven. Je weet wat je ziet, maar door de kleuren krijg je soms een benauwend, soms een warm gevoel. De foto's worden dragers van een verhaal, een verhaal dat de kijker zelf kan verzinnen. De presentatie op spiegelglad materiaal versterkt het.
Al met al heb ik met plezier naar het werk van Hatakeyama gekeken. Je begeeft je in een natuurlijke omgeving, gemaakt door de mens, zonder hem te zien. Zo kan het werk van een voor mij tot dan toe onbekende fotograaf heel inspirerend werken. Heerlijk om je eens te laten verrassen!
3 belichtingenDat blijkt heel sterk uit de series Underground en River Series. In de eerste ging de fotograaf onder de grond en legde het tunnenstelsel van Tokyo vast. Het enige licht dat daar aanwezig was, was het licht dat hij zelf meenam. Op iedere foto is het statief met de flitser te zien, in een sterke compositie. Het licht van de flitser geeft de tunnel een heel aparte sfeer. Je krijgt het gevoel alsof het licht heel natuurlijk is, of het gangenstelsel iets natuurlijks is. Je krijgt zelfs de behoefte om er zelf heen te gaan en doorheen te lopen. Net zoals in de tweede serie, River Series. Hatakeyama loopt daar in de rioleringskanalen, die gewoon open zijn en tussen de huizen doorlopen. Het zijn net echte rivieren, dat gevoel wordt mede versterkt door de vertikale opname. Het beton aan de zijkanten verraden het menselijk handelen, maar je lijkt je wel in een romantische omgeving te begeven. Over beide series zegt Hatakeyama dat het wonderlijk is dat hij daar beneden is, en boven de mensen druk aan het leven zijn. Alsof je door het lopen in het ondergrondse terug naar de natuur bent, iets wat in een drukke stad als Tokyo natuurlijk niet zo eenvoudig is. Bij Blast en Lime Works/Hills kreeg ik meer het gevoel dat de mens enorm destructief is. Zeker bij Blast, waarbij explosies te zien zijn. Waar Besnyö zei dat haar in zoveel jaren opgebouwde archief in een uur weg was, laat Hatakeyama de vernietiging van duizenden jaren binnen een paar secondes zien. Je voelt de stenen om je oren vliegen. Nietig als een mens is bij zulke grote brokstukken, zo machtig is hij tegelijkertijd. Bij Lime Works waren het meer de vieze grote leidingen die mij het gevoel van destructie gaven. Bij Lime Hills zie je gewoon hoe een mooi heuvellandschap letterlijk afgeschraapt is. Zonder overigens een mens te zien op een van de foto's, merk je de invloed van de mens. Van een uitzonderlijke schoonheid is Slow Glass, een serie gemaakt door de beregende autoruit in Engeland. De regeldruppels vlijmscherp, de achtergrond onscherp. Het gevoel dat iedereen wel kent van het naar buiten kijken bij regen, komt naar voren in deze serie. Maar er zit meer in. Omdat de achtergrond onscherp is, worden de objecten soms nauwelijks meer dan kleurrijke vlakken en lijnen die een sfeer weergeven. Je weet wat je ziet, maar door de kleuren krijg je soms een benauwend, soms een warm gevoel. De foto's worden dragers van een verhaal, een verhaal dat de kijker zelf kan verzinnen. De presentatie op spiegelglad materiaal versterkt het.
Al met al heb ik met plezier naar het werk van Hatakeyama gekeken. Je begeeft je in een natuurlijke omgeving, gemaakt door de mens, zonder hem te zien. Zo kan het werk van een voor mij tot dan toe onbekende fotograaf heel inspirerend werken. Heerlijk om je eens te laten verrassen!
Herman zei op 22-01-2003 18:41:
Ik ging afgelopen zaterdag speciaal heen om de mengeling van kunstlicht en natuurlijk licht in de serie limeworks te gaan zien. Was aangenaam verrast door de andere series.
Opvallend vind ik de extremen in tijd, lange sluitertijden bij lime works, zeer kort bij blast.
Ik ben de tijd vergeten bij het kijken!
Opvallend vind ik de extremen in tijd, lange sluitertijden bij lime works, zeer kort bij blast.
Ik ben de tijd vergeten bij het kijken!
HermanW zei op 22-01-2003 20:09:
Zag dat er nog een Herman wel eens reageert, daarom nu even een W achter mijn naam.
Ik had overigens de neiging om zo'n print aan te schaffen. Heb je enig idee dat kost?
Ik had overigens de neiging om zo'n print aan te schaffen. Heb je enig idee dat kost?
Bas zei op 23-01-2003 00:39:
Wat het kost durf ik niet te zeggen. Volgens mij heb ik op een site wel prijzen gezien, maar zeker weten doe ik het niet. Als je zoekt op Hatakeyama dan vind je het volgens mij wel.