Damrak Amsterdam, gisteren

Normaal voel ik me op straat als een vis in het water. Mensen kijken en mensen fotograferen. Mensen zijn boeiend, in hun normale doen en laten ook. Amsterdam is voor mij dan ook een ideale stad. Vele soorten mensen en van fotograferen kijkt men nauwelijks meer op. Een tijd terug fotografeerde ik werkelijk alles wat ik in Amsterdam, eigenlijk willekeurig wat voor stad, zag en voelde. Kroop met een groothoek op mensen, lachte vriendelijk en ging verder. Achter mijn fotografie zat geen gedachte, gewoon schieten en zien wat er uit komt. De laatste tijd merk ik dat ik erg terughoudend ben, ik probeer ook op straat toch iets te fotograferen met een gedachte, niet zo argeloos en ik ga denken. Alleen heb ik niet zo vaak een originele gedachte, het is allemaal al gefotografeerd denk ik dan en mijn camera blijft werkeloos in mijn handen. Ik ga ook denken over mogelijke reakties van mensen, bekijk hun gezichten goed als ik een camera richting mijn oog breng. Heel vaak besluit ik toch maar niet te fotograferen op zo'n moment. Misschien denk ik teveel nu, het argeloze is omgezet naar nadenken en het fotograferen dus laten. Gistermiddag probeerde ik me daar tegen te verzetten, ik moest weer met open blik gaan schieten. Eerst fotograferen, dan denken. Het lukte me niet. Totdat mijn zwartwit rolletje vol was en ik een paar foto's met de digitaal ging maken. Voor de log. Al kadrerend kreeg ik een idee en ik probeerde wat. Het was niet goed, wat anders proberen en het werd al wat. Toen een helder moment en de resultaten staan in het vorige bericht (de laatste 2 foto's). Het werkte zo inspirerend, dat ik een kleurenfilmpje in mijn camera stopte en de flitser pakte. Ik ging schieten, zonder schaamte en had weer lol. In no time was mijn rolletje weer vol en ik vond het goed. Zo af en toe werd ik even aangesproken, vooral uit interesse, en mensen waren vriendelijk. Een opleving, misschien krijg ik mijn oude gevoel wel weer terug.

Leuk zo, die "bewegingen in de fotografie".

Ik zie dat je mijn flitsraad weer eens in de praktijk hebt gebracht! Op een of andere manier is het wel een geruststellend idee dat zelfs een doorgewinterde straatfotograaf wel eens moeite heeft met het maken van foto's.

Ik ben niet alleen die zijn schroom af en toe moet overwinnen om op straat te fotograferen! :-) Heb spijtig genoeg ook al negatieve reacties gehad en dan moet je weten hoe reageren. Ik ga snel in het offensief en dat is verkeerd. Ik leer het met scha en schande. Heb al gedacht een mini-fotoboekje mee te nemen om mensen te overtuigen van m'n goeie bedoelingen. Maakt het allemaal wat concreter.