Wie de portretten van Rineke Dijkstra kent, heeft al kennis gemaakt met een bijzondere manier van mensen fotograferen. In een ongemakkelijke houding staan ze voor de camera, alles doende om maar zo ontspannen mogelijk te lijken. Maar echt ontspannen staat niemand. Het geeft de foto's een aparte lading, alsof je als toeschouwer de geportretteerde helemaal aan het observeren bent. Dat doe je in wezen ook, maar nu via een plaatje.
Hoewel de foto's van Morten Nilsson heel anders zijn, kreeg ik toch een beetje hetzelfde gevoel. De foto's komen wat vervreemdend over. Echt gemakkelijk kijken de personen op de foto's niet. Ze weten zich niet echt raad met de camera. En als kijker voel je je ook een beetje ongemakkelijk. Je weet jezelf niet echt een houding aan te nemen.

Bij die portretfoto's wist ik ook niet wat ik er mee moest en wat ik ervan moet denken. De landschapfoto's vond ik wel wat hebben.