Natuurlijk ben ik lekker laat met iets te zeggen over het overlijden van Willem Wilmink. Een schrijver die ik vooral ken van de nummers van Herman van Veen. Ik moest even in mijn geheugen graven en een cd opzoeken, maar het klopt. Een van de mooiste teksten over een foto die ik heb gelezen is ook van de hand van Wilmink.

Een foto
(tekst: W. Wilmink, Muziek: Herman van Veen)

Van die razzia's zijn foto's
Jonas Daniël Meijerplein
waar de Duitse militairen
joden aan het treiteren zijn

Een bange man met keurige schoenen
lange jas en vlinderdas
wordt over het plein gedreven
of het daar een veemarkt was

Kijk, daar staan drie Duitse soldaten
met een spottend lachje bij
en daar kijkt een vierde Duitser
misschien toch beschaamd, opzij

Stel je voor je zag die foto
van de man met vlinderdas
en je zou opeens ontdekken
dat het je eigen vader was

Soms moet ik er ook aan denken
hoe het die andere zoon vergaat
die ontdekte, kijk mijn vader
is die lachende soldaat

Oude huizen

Weet je wat raar is
en ook fijn?
Om in een heel
oud huis te zijn.
Met plekjes die
nog niemand kent
en waar jijzelf
de baas van bent.

Boven een ladder
zie je dan
ineens een luik
dat open kan.
Daar is de zolder,
je bent vlak
onder de pannen
van het dak.

En op die zolder
is geruis:
geritsel van
het oude huis.
Dat zijn die dikke
balken daar:
kunnen die praten
met elkaar?

Dat maakt je toch een
beetje bang,
je klimt de trap af
naar de gang.
Je weet niet goed meer
waar je bent:
daar is een deur
die je niet kent.

Je doet hem open
en weer dicht,
en staat ineens
in ’t volle licht:
gewoon de woon-
kamer is dit,
waar vader zit
en moeder zit.

…

Veel oude huizen
hebben pech:
die moeten stuk,
die moeten weg.
Daar komt een snelweg
of métro-
die oude huizen
spijt het zo.

(Doet me altijd denken aan het oude ex-ziekenhuis waar ik woon)

Ik heb zelden zoveel poëzie geciteerd zien worden, als nu in de paar dagen na de dood van Wilmink. 't Is bijna ontroerend.