Tussen twee klussen door had ik even tijd om naar Foam te gaan. Bij Foam waren twee exposities te zien. Eentje was een west-oost reis van Los Angeles naar New York, gemaakt door Barbara Dijkhuis en Auke Vleer. In 1998 heb ik zelf ook een zogenaamde coast-to-coast trip gemaakt en de foto's die ik zag herinnerden mij onmiddelijk weer aan mijn eigen reis. Soms zag ik dezelfde soort foto's als ik had gemaakt. Een feest der herkenning voor een groot deel. De kunstenaars hebben Amerika vast gelegd zoals zij het tegenkwamen. Niets geen opsmuk, gewoon puur. Soms hele fraaie portretten, de doorsnee Amerikaan (voor zover er een doorsnee is natuurlijk). Mensen zoals jij en ik zeg maar, maar dan in Amerika. Het is fraai en echt en puur. Bijzonder leuk vond ik de kleine foto's die geranschikt per soort waren opgehangen. Het was zo een echt reisverslag. Maar dan wel goed uitgevoerd. Dit soort 'vakantiefoto's' zie ik graag. Het bezoeken waard. En eigenlijk was het een kleine verrassing, want ik ging voor Go no go van Ad van Denderen eigenlijk naar Foam.
Het contrast is groot. Is All American volledig in kleur en zie je eigenlijk mensen die het helemaal zo slecht niet hebben, bij Go no go zie je zwartwit foto's van mensen die het alles behalve goed hebben. Ellende pur sang. Het probleem van de migranten wordt zeer treffend verbeeld door Van Denderen. De presentatie versterkt het enorm. Op grote schermen worden de indringende foto's geprojecteerd, op de vloer een begeleidende tekst. De foto's zo groot zien maakt indruk. De foto's op zich ook, al zijn ze vaak onscherp, missen ze doortekening in de zwarte partijen etcetera. Maar het verhaal staat en hoe! Bij de fotopresentaties draaien ook videos met interviews van vluchtelingen. Onthutsende verhalen. De tentoonstelling raakte me diep. En dan hoor je vanavond een toch wel vernietigend rapport over het asielzoekersbeleid in Nederland. Natuurlijk zijn er mensen die misbruik maken, maar de algehele ellende is toch wel groot. De tentoonstelling Go no go is een absolute must-go!
Gekoppeld aan de tentoonstelling kunnen schoolklassen foto's maken van elkaar, in het kader van Wie ben jij. Door een foto te maken moet je iemand leren kennen is de achtergrond en door mekaar beter te leren kennen ontstaat er hopelijk meer begrip voor elkaar. De portretten die nu gemaakt zijn, geven een mooi beeld van de huidige klassen. Hopelijk komen er nog veel meer klassen bij. En hopelijk helpt het inderdaad om de verhoudingen te verbeteren en zo een betere wereld te krijgen. Maar ach, misschien ben ik nu wel te idealistisch.