Vandaag een discussie gevoerd over oorlogsfotografie en de vraag was of ik naar zo'n gebied zou gaan als ik gevraagd werd (en betaald). Na heel even denken zei ik ja, ik schrok wel, maar geloof ook wel dat ik zou gaan.

Ik denk dat geld geen goed motief is om je in een oorlogsgebied te begeven. Wel een enorme gedrevenheid om ellende vast te leggen, engagement, een honger naar nieuws, overlevingsdrang.

Zelfs de meest doorgewinterde fotografen zijn geestelijk en lichamelijk gesloopt teruggekomen uit Irak, it's not a picnic.

Ik zou graag eens die discussie met je aangaan.

Het gaat me ook niet om het geld, maar als ik niet betaald word denk ik niet dat ik ga. Van lucht kan ik nog steeds niet leven.

Inderdaad goed dat je thuis blijft, je hebt zo te horen niet de oorlogs-fotograaf-mentaliteit.

Ik zou alles moeten verkopen om te kunnen gaan en als ik terug ben heb ik helemaal niets (niet eens zeker of ik wel de foto's kan slijten). Dat wordt mij net iets te riskant, ik ben net op de weg uit een financieel dal te klimmen.
Als dat betekent dat ik geen oorlogsfotograafmentaliteit heb, dan is het maar zo. Ik wil best wel risico lopen, maar mijn speelruimte is nog te beperkt.