De vijftiger jaren van de vorige eeuw waren de jaren van de wederopbouw. Er gebeurde veel en de vooruitgang werd gevierd. Van die periode heeft het Stedelijk Museum de Lakenhal in Leiden een fototentoonstelling gemaakt. Ongeveer tweehonderd foto's, van onder meer Ed van der Elsken, Johan van der Keuken, Carel Blazer, Emmy Andriesse en Cas Oorthuys, zijn van 12 december tot en met 18 april te zien onder de noemer Foto's van Vijftig. Er zullen ook diverse workshops gegeven worden en op een aantal dagen zullen er films van Ed van der Elksen en Johan van der Keuken te zien zijn. En uiteraard verschijnt er een boek, met ongeveer honderd foto's.

Hoog Catherijne Utrecht, 15:11

Willem de Zwijgerlaan Zevenaar, 21:15

Vandaag voor de derde (en laatste) keer op de foto. Marieke had de eer. Geen fulltime fotografe meer, maar nog altijd wel erg creatief. Ik ga niet zeggen wat ik allemaal heb moeten doen, maar apart was het wel :-). Resultaten volgen nog. Zelf ben ik ook wel heel erg nieuwsgierig!

Een goed gezin is als een warm nest. Dat moet Anneke Hilhorst ook voor ogen hebben gehad met haar project Nesten. Zij fotografeerde een twintigtal gezinnen en lette daarbij vooral op de kinderen. Nu zijn kinderen in gezinnen al heel vaak gefotografeerd. Toch blijft het een dankbaar onderwerp, waar veel variaties op mogelijk zijn. Anneke Hilhorst heeft gewoon echte reportagefotografie gemaakt, zonder enscenering. Het resultaat zijn directe foto's. Intiem en puur.
De serie is uitgebracht in boekvorm en er is ook een tentoonstelling. Met net wat andere foto's dan in het boek staan. Het boek zal zeker in mijn boekenkast komen, en niet omdat zij de vrouw is van, maar om de oprechte fotografie.

Jaarbeurs Utrecht, 10:59


Jaarbeurs Utrecht, 11:44

Vleutenseweg Utrecht, 9:54

Gaardbrug Utrecht, 27-11-2003 22:18

Oude Gracht aan de Weerdzijde Utrecht, 27-11-2003 20:25

Sellersmaat Zevenaar, 17:18

Sellersmaat Zevenaar, 17:16

Beursplein Amsterdam, 12:46

Leidsestraat Amsterdam, 12:30

Van de Veldestraat Amsterdam, 10:57

Per 1-12-2004

Museumplein Amsterdam, 10:33

Stadhouderskade Amsterdam, 10:29

Damrak Amsterdam, 9:31


Damrak Amsterdam, 9:43

Actie tegen investeringen in gentechnologie.

Zwart-wit is heel lang het domein geweest van de straat- en documentaire fotograaf. Nog steeds speelt zwart-wit een grote rol, al nemen de digitale kleurenfoto's wel steeds meer toe. Of dat een vooruitgang is of niet, mag je zelf bepalen. Iemand die in ieder geval nog in zwart-wit fotografeert en dat uitstekend beheerst is Herman Krieger. Zijn fotografie? Documentair en straatfotografie. Het zal geen toeval zijn.

Afgelopen weekend zag ik de film Meisje in het filmhuis. Op zoek naar wat meer informatie stuitte ik op Lionel Samain. Een fotograaf die een breed scala aan fotografie bedrijft, maar waarbij zijn portretten het meest opvallen.

Tussen mannen en vrouwen bestaan een hoop misverstanden. Zoveel dat de Nederlandse organisatie SBAK en de Belgische Linx+ besloten een fotowedstrijd te organiseren. Het gaat bij WO(man) uiteraard om de mannen, de vrouwen en de misverstanden tussen beide groepen. De wedstrijd staat open voor amateurfotografen en de uiterste inzenddatum is 1 juni 2004.
Eveneens voor amatuers is de tweejaarlijkse Martien Coppens Prijs. De bedoeling is dat je met een groep aan een thema werkt. Dit jaar is het thema Gezondheid.....!

Numansdorp, 14:16

Vondelstraat Nijmegen, 16:44

Keizer Karelplein Nijmegen, 16:37

Kleiweg Rotterdam, 11:34

Sommige fotografen zijn wat onzeker over hun eigen kunnen. Dan weet de fotograaf eigenlijk wel dat hij kan fotograferen, maar toch die (onterechte) onzekerheid. Maar dan wel meedoen aan de kwalificatie voor de DIPP en meedoen met de wedstrijd. En wat blijkt, die onzekerheid is echt geheel onterecht. Want Geert van de Ven haalde niet alleen met groots gemak zijn kwalificatie voor de DIPP, hij scoorde ook nog op andere punten. Als enige niet gekwalificeerde was hij genomineerd voor een prijs. En wat denk je? Hij wint de tweede prijs, met slechts een kleine achterstand op de nummer 1. Maar de mooiste prijs, is toch wel de eerste prijs voor zijn portfolio. Zeker als je hoort en weet welke fotografen hij achter zich heeft gelaten. Drie keer scoren, dat zegt wel wat!
Het bewijst wat ik altijd dacht; Geert behoort gewoon tot de top! Voortaan is hij aan te spreken als meneer Van de Ven. Felicitaties mogen jullie sturen naar geert at fotogeert.nl. Hij verdient het, er kunnen nog wel meer veren in zijn reet!

Van sommige telefoontjes word ik heel erg blij. Zeker als het van een fotograaf is, voor wiens werk en inzet ik veel waardering heb!

Rue Lepic Parijs, 18-11-2003

Place Charles de Gaulle Etoile Parijs, 18-11-2003

Het oudere werk van Julia Christe is reportagegericht. Niet de standaardreportage, maar met een sterk grafisch element vaak. Zeker bij de serie over parachutespringen komt het grafische sterk naar voren en dat levert prachtige foto's op. Dat grafische zie je zeker ook in het recente werk van haar. Veel meer geënsceneerd. De meeste mensen op de foto staan zelfs bijzonder stijf op de foto. Het maakt het werk er niet saai op. In tegendeel. Je wordt gedwongen goed te kijken, een mening te vormen. Dit zijn foto's die je niet zomaar loslaten. Met soms een gezonde dosis humor lijkt het. Of zet ze je daarmee op het verkeerde been?

Ganzenmarkt Utrecht, 15:49

Tegen de bezuinigingen van de gemeente Utrecht, waardoor onder andere Circus Jopie verloren dreigt te gaan.

Den Haag, 12:11

Tegen de bezuinigingen van het kabinet.

Den Haag, 13:51

Plein Den Haag, 12:46
Links: gehandicapten en chronisch zieken, rechts: Unicef.

Zuid-Afrika is de laatste jaren minder in het nieuws. De apartheid is al een hele tijd officieel afgeschaft. Stabiliteit toegenomen. Daarmee zie je ook veel minder foto's van Zuid-Afrika. Bij Kim Ludbrook kun je een idee krijgen van het Zuid-Afrika van nu. De fotojournalist laat een land zien dat nog erg in beweging is.

Gewoon lekker foto's kijken, zonder teveel uitleg. Alleen aan het begin van de serie heb je een idee waar het over gaat. En daar moet je het bij Melissa Lyttle mee doen. Overigens geen enkel probleem, want de fotografie is dermate dat je ook echt blijft kijken en doorklikken. Let ook op de laatste serie met de i-zone. Een apparaatje dat ik ook nog heb liggen en misschien ook maar weer eens moet vullen.

De site van Jeroen Jansen had ik al eens eerder gelogd. Nu heeft hij er ook een weblog aan toegevoegd. Of een sort of, zoals hij in zijn mailtje schreef.

Iets wat ik al heel lang van plan was, heb ik dit weekend uitgevoerd. Naar Saint-Germain des Prés gaan. De buurt waar het eerste boek van Ed van der Elsken zich afspeelt. Proeven hoe het er nu is. Maar ook in Parijs naar andere plekken gaan en enkele foto's van Van der Elsken na proberen te maken. Om zijn gedachtes proberen te doorgronden. Natuurlijk weet ik het, in de vijftig jaar die tussen zijn periode in Parijs liggen en nu is er veel veranderd. Pleinen zijn totaal anders georganiseerd, de foto van Arc de Triomphe maken was gewoon onmogelijk omdat ze op die plek net bezig waren met opknap werkzaamheden en alles is gewoon veel drukker geworden. Toch werd me wel veel duidelijk, ik begrijp zijn werk weer beter en misschien snap ik zelfs zijn gedachtegangen wel een beetje nu. Het was in ieder geval een aparte ervaring, voor de woning staan waar Van der Elsken zijn doka had en voor het hotel waar Vali Myers woonde. Het cafe Mabillon, een van de cafe's waar het boek Liefdesgeschiedenis in Saint-Germain des Prés zich afspeelt, is geen plek meer dat doet denken aan de losbandige types uit het boek. Een ander cafe, Old Navy, zeker wel. Een plek waar zondagavond nog jazz gespeeld wordt, waar mensen elkaar echt kennen en waar het eten en de koffie goedkoop is. Een plek waar je nog even terug kunt wanen in de tijd en waar ik echt helemaal genoot.

De reden om juist afgelopen weekend naar Parijs juist te gaan (en niet een week eerder of later bijvoorbeeld), was Paris Photo. Al een paar jaar word ik door een collega Deiner gepushed om toch echt naar die beurs te gaan. Dit jaar had ze dus eindelijk haar zin. De afspraak op vrijdagavond ging bijna de mist in. Ik miste mijn Thalys (met dank aan NS), maar dat had als voordeel dat ik van Nijmegen tot Roosendaal met Geert reisde. Geen onaangenaam gezelschap. Maar goed, Paris Photo. Een beurs waar je verschrikkelijk veel geld kunt uitgeven! Nu kon ik gratis naar binnen (leve de perskaart), maar de foto's die er hingen kon ik niet betalen uit de uitgespaarde entreekosten. Wel een boekje. Autoportrait van Martin Parr. Een gesigneerd exemplaar nota bene. Helaas was ik er niet bij toen hij het signeerde, maar toch. Van Parr hing overigens erg veel werk. Parr is in, dat is duidelijk. Van Ed van der Elsken lagen er ook veel boeken. Boeken die ik in ieder geval ook nog niet had. De prijs deed mij duizelen, dat duurt wel even voor ik die heb. Desondanks een boekje weten te scoren bij een handelaar uit Leiden (en een kennis van de Deiner). Amsterdam?, een leuk klein boekje. Met diezelfde handelaar, Deiner en meer van haar bekenden (verzamelaars en handelaren) gingen we na de beurs even eten. Er werd gevraagd of ik foto's bij me had en die had ik inderdaad meegenomen. Toen ze de foto's keken voelde ik me steeds kleiner worden. Ze vonden de foto's goed en er werd echt goed naar gekeken. Ik moest maar eens in een gallerie gaan exposeren. En meer van dat soort complimenten. Help! Het voelt toch ongemakkelijk, maar toch ook wel goed. En zo liep ik 's nachts met twee leuke boekjes, een volle maag en een goed gevoel naar Montmartre.

Opbrengst van een paar dagen Parijs. Ja, ik heb analoog geschoten (niet vanwege de kwaliteit, maar gewoon omdat ik er zin in had). Mijn hotel bevindt zich ergens in de cirkel (naar links).

Mijn broer Frans stuurde een puzzel door. Heeft niets te maken met fotografie, maar alles met petjes. Onder andere rode petjes. Succes!

Zes mensen (A, B, C, D, E en F) dragen gekleurde petjes. Twee dragen een zwarte, twee een witte en twee mensen dragen een rode pet. Ze hebben afgesproken dat de mensen met een witte pet altijd de waarheid spreken en dat de mensen met een zwarte pet altijd liegen. Dragers van een rode pet mogen zelf weten of ze wel of niet liegen. Ze zitten nu allemaal in een kringetje en doen de volgende uitspraken:

A: "Ik zie precies één wit petje."
B: "Ik zie precies één zwart petje."
C: "Ik zie precies één rood petje."
D: "A draagt een wit petje."
E: "D heeft geen zwart petje."
F: "D heeft geen rood petje."


Niemand ziet zijn eigen petje. Wie dragen de witte, zwarte en rode petjes?

Bron: The Grand Mini's Wiskunde Puzzels

Meisjes met rode haren... Zing zelf maar verder. Roodharigen worden vaak gepest, er zijn er in de wereld relatief weinig van. Om na te gaan hoe het is om een roodharige te zijn portretteerde Charlotte Wiig ze. Jammer is dat de foto's niet groter op het scherm komen. Dat geldt zeker ook voor haar andere series, zoals The Blue Hour en Fjord Horses. Zeker die twee series zijn bijzonder sfeervol.

Een van de deelnemers aan de Joop Swart Masterclass 2003 is Vera Hartmann. Voor de serie Enough maakte zij een reportage over depressiviteit. Een uitstekende reportage die erg herkenbaar was. Hartmann maakt wel meer bijzondere reportages. Soms lijken het meer filmstills. Echt en toch heel vreemd aandoend.

Vandaag is de fotobeurs Paris Photo van start gegaan. Het is zo ongeveer dè beurs op het gebied van fotografie als kunst. Zo'n 100 galeries staan op de beurs met de foto's. Vorig jaar waren de Nederlandse fotografen het thema. Dit jaar is het Mexico. Bij Paris Photo kun je ook trends waarnemen en uiteraard zal er veel gepraat worden over fotografie als kunstvorm. En hoewel primair bedoeld als een handelsbeurs, is Paris Photo toch ook gewoon interessant om gewoon lekker naar foto's te kijken.

Wittenburgstraat Zevenaar, 12-11-2003 22:36
Nighthawks at the diner

Een van de redenen om naar Foam te gaan was de Joop Swart Masterclass 2003. Een geweldig initiatief, dat nu al weer een paar jaar bestaat. Jonge fotojournalisten werken een thema uit en krijgen ondersteuning van een aantal belangrijke personen uit de fotografiewereld. Dit jaar was het thema Enough, wat veel ruimte bood voor een eigen interpretatie. Dat bleek ook wel uit het werk dat er hing. Van antiglobaliseringsprotesten tot allochtonen in Franse wijken en van verkeersongevallen tot anorexia. Bijna iedere serie kon mij in hoge mate boeien. Je werd nog meer betrokken bij de foto's door de manier van presenteren. Van iedere serie waren er vijf opgehangen en de overigen zaten er in een bakje bij. Doel was om zelf een selectie te maken uit de aangeboden serie. Zo gaat ook een beeldredacteur te werk, er is zelden ruimte voor de hele serie. Daardoor moest je de foto's wel beter gaan bestuderen en ontdekken wat de fotograaf nu eigenlijk wilde zeggen. Het laat ook de moeilijkheid zien waarmee de beeldredacteur moet omgaan. Welk beeld wel en welk beeld niet. Dat is erg leerzaam. Ik heb ook menig foto anders opgehangen (nam aan dat dat ook echt de bedoeling was), nadenkend en analyserend. Een moeilijke klus vaak met zulk goed fotojournalistiek werk!

Mijn ouders zijn ondertussen al in de zestig. Mijn vader is al een paar jaar gepensioneerd. Rustig hebben ze het echter niet. Mantelzorg, oppassen en sporten. Actieve mensen dus. Zij zijn zeker niet de enige die het niet rustig aan doen na hun 55e levensjaar. Janine Schrijver fotografeerde in opdracht van het NRC en het Rijksmuseum een aantal van die actieve ouderen. En de resultaten hangen in Foam. Op zich alweer oud nieuws, maar vandaag zag ik het werk dus hangen. Goed fotowerk. De foto's zijn heerlijk direct en vaak lekker ingeflitst. Janine Schrijver zette de mensen niet neer als zielig of oud. Maar als nog steeds fitte mensen, het leek wel of ze nog in de bloei van hun leven waren. Je bent tenslotte zou oud als je je voelt toch? En hoewel humor zeker niet ontbreekt, wordt er niet de draak gestoken met de geportretteerde. Iedereen is uitstekend in zijn of haar waarde gelaten. Het is een mooi document geworden. Een uitstekend tijdsbeeld en hopelijk ben ik over ruim twintig jaar ook nog zo actief als de geportretteerden.

Spui Amsterdam, 15:03

Reguliersdwarsstraat, 14:59

Vijzelstraat Amsterdam, 14:57

Vijzelstraat Amsterdam, 13:59

Prinsengracht Amsterdam, 12:29

Dam Amsterdam, 12:17

Basisweg Amsterdam, 11:31

Rijnstraat Utrecht, 10:31

Pedro Linger-Gasidlia komt oorspronkelijk uit Zuid-Amerika, maar is al een tijd bezig als fotojournalist in New York. Dat neemt niet weg dat veel van reportages in Zuid-Amerika afspelen. Kwesties als immigratie en de financiële crisis in Argentië worden door hem gefotografeerd. Een fotojournalist pur sang, er lekker dicht op en reportages maken die ook echt inhoud hebben.

Fotografe Melissa Ann Pinney maakte een serie om het meisje in de vrouw en de vrouw in het meisje te laten zien. Een mooie serie, bij Edelman Gallery is er nog meer van te zien. Het is een weliswaar vaker gefotografeerd thema, maar desondanks wel interessant. Vooral omdat er verschillende benaderingen zijn.

Bij de wedstrijd van de Fotoacademie Amsterdam viel het werk van Annemarie Spilker mij op. Vooral de sfeer in de foto's was bijzonder. Nu heeft ze ook een eigen site. De bijzondere sfeer vind je ook terug in haar ander werk. Als echt vrolijk ervaar ik de sfeer niet, meer ongemakkelijk.

Arnhem, 14:02

Nijmegen, 12:15

Vrijdag 12 december geeft Ad van Denderen een lezing in het Utrechts Centrum voor de Kunsten. Dat lijkt mij een lezing die de moeite meer dan waard zal zijn.

Ganzenmarkt Utrecht, 14:57

Utrecht, 14:04

Vredenburg 29 Utrecht, 12:02
Lees verder

Station Den Bosch, 15:20

18 septemberplein Eindhoven, 12:45

In Foto van oktober staat een portfolio van een documentair werkende fotografe, Debby Huysmans. Deze jonge fotografe is naar Polen gegaan en heeft daar een tijdje op het platteland gelogeerd. Het resulteerde in een goede serie. Duidelijk is te zien dat ze geaccepteerd is in het plaatsje. Een reportage die gevarieerd is. Portretten, stillevens en 'echte' reportagefoto's, het zit er allemaal in. Op de foto's ziet het er niet uit alsof ze het erg breed hebben. Maar ze stralen wel geluk uit, deze mensen leven.

Als iemand nog fotografische spullen heeft die hij of zij niet meer gebruikt; het intituut voor journalistiek in Afghanistan Aïna kan het allemaal goed gebruiken.

Zie ook Photoq

Keizer Karelplein Nijmegen, 19:47

Koningsstraat Nijmegen, 19:18

Een wake tegen de 'veilgheidsmuur' op de Westelijke Jordaanoever. Zie ook Stop the wall.

Als liefhebber van fotografie mag het boek Silver van Erwin Olaf niet in mijn boekenkast ontbreken vind ik. Vorige maand was mijn 'boekenbudget' op. Het boek van Olaf zou wel een keer komen was mijn idee. Gisteren hoorde ik dat de eerste oplage bijna uitverkocht was. En dat er binnenkort een tweede druk zou komen. Een druk die minder luxe zou worden. Dus nu toch maar even snel het boek gehaald.

Een gebruiker van de Canon AE1, die de camera ook nog geregeld gebruikt.

Op internet zijn er verschillende soorten sites die over fotografie gaan in de vorm van een e-zine. De een wat beter dan de ander, vaak wel gerelateerd aan fotojournalistiek. Een erg mooie e-zine vind ik Handheld Magazine. Puike fotojournalistiek, foto's die dicht bij het onderwerp staan. Boeiende verhalen ook.

Daniel Pepper fotografeert vooral achtergrondnieuws. Van politiek geladen onderwerpen, zoals de naweëen van de oorlog in Afghanistan. Zijn foto's kenmerken zich door een goed gevoel van vorm en compositie. Indringende fotografie.

Utrecht, 18:22

Tussen de foto's die je in opdracht maakt en die je voor jezelf maakt, kan veel verschil zitten. Bij de opdrachtfoto's heb je, zeker in het reclamevak, de nodige beperkingen. Vrije fotografie is ook echt vrij. Bij Ondrea Barbe is dat verschil ook wel te zien, al speelt bij beide gevoel een belangrijke rol. Haar vrije fotografie lijkt toch losser. Bijzonder is haar reportage over de ramp bij de WTC. Deze keer geen foto's van mensen die direct bij de ramp aanwezig waren, geen foto's van instortende twin towers, maar een serie van gestrandde mensen op weg naar New York. Zij zat in een vliegtuig dat uit moest wijken naar een ander vliegveld. Met haar foto's laat ze zien hoe ze opgevangen werden, als een eerbetoon aan de lokale bevolking en haar medepassagiers.

Sellersmaat Zevenaar, 13:10

Nijmegen, 17:43

Amerika is een fotografisch land. Zowel het landschap als de mensen zijn er zeer divers, wat wil je ook met zo'n oppervlakte aan land. Asger Carlsen verbleef een tijd in de USA en maakte wel bijzondere foto's.

Ik zie geregeld foto's die me boeien, maar waarvan niet kan uitleggen waarom. Ze maken iets in me los, waardoor ik blijf kijken. Zeker bij fotografie uit Japan (en omstreken) is dat vaak het geval. Vaak is het zoet, er kloppen dingen niet en eigenlijk zijn het vreemde foto's. Bij Ye Rin Mok opnieuw hetzelfde gevoel. De foto's zijn een beetje ongrijpbaar, het roept vooral waarom-vragen op.

We laten geregeld dingen achter. Niet alleen kleine dingen, ook grote zoals auto's en huizen. In een wijds landschap, zoals Amerika dat kent, krijg je dan al snel een heel aparte sfeer. Van ghosttowns. David Verba zoekt deze plekken op en legt ze vast in stemmig zwart-wit.

Henry Ford vond geschiedenis maar niets en lange tijd was ik het met hem eens. Zeker als het ging om kunstgeschiedenis. Ik vond het maar gewoon geleuter. Dat is veranderd, de geschiedenis kennen is goed voor je ontwikkeling. En om iedereen een beetje op te voeden, een link naar een (nog levende) fotograaf die zijn sporen heeft verdiend in de fotografie: Elliott Erwitt.

De van oorsprong Finse Ilka Uimonen is een echte documentaire fotograaf. Zijn foto's verhalen over de gevolgen van diverse gebeurtenissen. Een geweldsuitbarsting of onze afhankelijkheid van water. Het zijn series waar ik in ieder geval weer even van ga nadenken waar we eigenlijk mee bezig zijn.

Nijmegen, 14:51


Nijmegen, 15:18


Nijmegen, 15:28


Nijmegen, 15:31


Nijmegen, 15:45

Als protest tegen Balkenende 2 was er in Nijmegen een streetrave

Kroneburgpark Nijmegen, 13:21