De chemicaliën zijn uitgewerkt. Tijd om ze eens te verversen. Tot later.

De heenreis duurde lang, maar was de moeite zeker waard. Als klein jongetje wilde ik graag naar het cricuit van Zandvoort, maar was er nog nooit geweest. Tot vandaag, toen ik als groot jongetje mocht gaan. Af en toe een bui, lekker veel wind en mooie luchten. Nu afwachten op het resultaat, maar ach, ik heb gewoon genoten. Dat vind ik het belangrijkste. MrGreen bedankt!

Morgen ga ik met MrGreen naar Zandvoort. Op het circuit foto's maken van races. Lijkt me geweldig en heb er ook zin in. Minder zin heb ik in de reis er naarto. Tussen Ede-Wageningen en Utrecht rijdt geen trein en dat maakt alles een stuk moeilijker om er te komen. Reistijd varieert tussen de 3,5 en de 4 uur, normaal zou ik er 2,5 uur over moeten doen. Terug idem dito een crime, ik moet uiterlijk 19:00 weer terug zijn. Waarom gaan ze uitgerekend morgen nou op het traject werken........

Een alleraardigst magazine over, en uiteraard met, fotografie is Photometro. Aardig wat portfolio's en achtergrondinformatie. Ik heb niet het idee dat de site erg vaak geupdate wordt, maar er valt genoeg te zien en te lezen.

Als je eerst de zelfportretten van Valerie Schraauwers, geen Nederlandse overigens, ziet denk je dat het gewoon een lekker gekke fotografe is. Daar waar lol belangrijker is. Zie je daarna het werkelijke portfolio, dan blijk je op het verkeerde been te zijn gezet. Fraai uitgelicht en goede composities. Strakke fotografie, waar veel aandacht is besteed aan het resultaat. Niets geen gekdoenerij, maar hard en serieus werken.

Een tuin is mooi, maar niet aan mij besteed. Het schoonmaken van mijn balkon is al teveel gevraagd en planten hebben een maximale levensduur van drie maanden bij mij. Modefotograaf Richard Warren houdt wel van tuinieren en combineert het fotograferen met zijn tuin. Geen standaard foto's van bloemen of een tuin, maar onderdelen uit de tuin worden gebruikt met modellen in de studio. Het levert aparte en originele zwart-witfoto's op. Alles gemaakt met 8x10" en dat is erg fraai. Als je alleen de fotograaf achter het apparaat ziet staan geniet je al.

Met dank aan een lezer weet ik nu dat Wendelien Daan een eigen site heeft. Dat is mooi, Wendelien Daan is een van mijn favo fotografen. Op de site is lekker veel beeldmateriaal te zien. Geweldig dat ze autodidactisch is, dat geeft mij een klein beetje moed.

Fraaie reportagefotografie bij Michael Rhoades. Veel zwart-wit, lekker rauw.

Fotografie brengt je soms op plaatsen waar je niet snel komt. Op de Glen Mills School bijvoorbeeld in Wezep. Een jeugdzorginstelling waar op een alternatieve manier ontspoorde jongeren weer op het goede spoor gezet worden. Met een duidelijk groepsgedrag, een duidelijke hierarchie. Ik moest er een paar foto's maken voor een project en daar mochten de studenten niet herkenbaar op staan. Een lastige klus, al had ik wel twee studenten mee die prima figureerden op de foto. Makkelijker vind ik het niet. Eens te meer merk ik dat ik niet echt een ensceneerder ben, ik pak het liever zoals ik het aantref. Maar het was wel een interessante ochtend. Niet iedere dag krijg je de gelegenheid dergelijke instellingen te bezoeken.

Er is geen tekst en je kan alleen maar door het portfolio bladeren bij Martijn van de Reep. Dat is niet erg, er is een grote diversiteit in onderwerp (alhoewel het wel puur mensen is) en in situaties. Soms met prachtig donker licht.

Net als het langlopend confilct in Noord-Ierland is ook het conflict in Palestina erg langdurend (zou het ooit eens ophouden?). Michael Craig heeft een goede serie van dat laatste gebeid gemaakt en net als Vehbi Koca is het vrij donkere fotografie, maar dan wel in kleur. Naast het conflict heeft Craig ook ander goed werk. Allemaal kleur en lekker veel ingelitst.

Geregeld zag ik haar werk in diverse bladen staan, mooie portretten. Sinds kort heeft ze nu een site waar een aantal fraaie portretten te zien zijn en mooi vrij werk. De serie Wachten toont fraaie avondopnames van Havana. Weinig licht is mooi!

Een donkere site met donkere onderwerpen. Donkere onderwerpen in de zin van zwaar, al zijn sommige foto's ook echt donker. Maar dat past dan bij het beeld. Fraaie series maakt Vehbi Koca. Over het alledaagse leven. Met name de eerste foto van de serie over Ierland vind ik bijzonder sterk. Veel foto's tonen de sporen van de ellende die de mensen hebben meegemaakt. Zelfs bij de kinderen is het al duidelijk te zien al lachen ze nog geregeld. Dat alles aan de donkere kant is gedrukt versterkt het nog eens.

Een log/site die ik te weinig bezoek, ik zal hem een dezer dagen even in mijn favorieten zetten, is Sakaama. Er staan vaak mooie zwart-witfoto's op en hij is beginnend dokaman. Met talent, dat is duidelijk.
Bij zijn serie over Ierland schrijft hij over de fout die hij maakte bij het ontwikkelen. Een film was niet goed op de spoel gedaan (hij gebruikt Kindermann). Gevolg dat een film slechts ten dele ontwikkeld was. Herkenbaar, fouten in de doka. Het houdt je scherp. Zelf heb ik wel eens bijna vijf films tegelijk de mist in zien gaan. Na het ingieten van de ontwikkelaar besefte ik dat ik een rekenfout had gemaakt en dat een verkeerde verdunning in de tank zat. Met wat noodgrepen waren de films wel bruikbaar, maar het zweet stond op mijn voorhoofd. Sakaama stelt verder dat hij blij is dat hij de kleurenfilms naar de centrale gebracht. Maar ik kan je verzekeren dat dat ook zeker niet foutloos is. Gekreukde of anderszins beschadigde negatieven, verkeerd ontwikkelde negatieven en zoekgeraakte negatieven. Van alles is mogelijk. Zo blijft het toch altijd weer een spannende gebeurtenis.
Lees verder

Ze is vaker genoemd op mijn weblog, Désirée Dolron. Naar aanleiding van haar expositie in de Loerakker Galerie staat in Het Parool een artikel over haar bezoeken naar Cuba. Waaruit blijkt dat ze heel graag Fidel Castro wilde fotograferen. En waaruit blijkt dat ze in het begin helemaal geen inspiratie had in Cuba, omdat dat wat ze zag al vaak gefotografeerd was. Uiteindelijk is het allemaal goed gekomen en ze heeft een uitstekende serie samengesteld.

Staalindustrie is een industrie die niet echt als schoon omschreven kan worden. Op de meeste foto's zie je hete vuren, veel rotzooi en vuile mannen. Werken met staal is niet schoon, dat is volgens mij per definitie onmogelijk. Staalindustrie is vaak ook groot, er wordt nogal niet wat van metaal gemaakt en de verwerking kost veel ruimte. Bij Stahlseite kan je enkele staalgebieden zien, de grote fabrieken, de vuile industrie, je ziet het op de foto. En het gevoel begint te leven. De site gaat overigens niet over fotografie, maar over een industriecultuur, maar fotografie speelt uiteraard een belangrijke rol bij het vastleggen van dit soort cultuurelementen.

Onder water is veel te zien, dat had ik onder andere al gezien bij Mo6. Het blijft een aparte tak, onderwaterfotografie. Een beetje een ontdekkingstocht, je laat dingen zien die de meeste mensen nooit gezien zouden hebben. Voor heel veel exotische vissen moet je in de warmere landen zijn en de Italiaan Vito Lorusso voelt zich als onderwaterfotograaf in de Middellandse Zee dan ook als een vis in het water. In een fraai vormgegeven site leidt hij je door de wonderwaarlijke wateren.

Fotograaf Lourens Smak doet veel in de commerciele fotografie: mode, produkten en reclame. Zijn vrije werk wijkt hiervan behoorlijk af, getoonde zwart-witbeelden die documentair zijn. Bijzonder fraai.
Op zijn site praat Smak over zijn apparatuur en heeft een duidelijk statement: het is verstanding om zelf te denken in plaats van de camera te laten denken voor je. Hij werkt onder andere met een Nikon F2, en de kenner weet dat dat een behoorlijk oude camera is. Er is ook nog nuttige informatie over kleurmanagement. Bovendien heeft Smak ook een weblog over fotografie, maar die heeft volgens mij maar een kort leven gekend. "als het een beetje met fotografie te maken heeft en het is leuk of interessant, dan komt het vanzelf hier terecht! " staat er bij, leuks en interessants is er genoeg te vinden op het net, daar ligt het in ieder geval niet aan.

Via Fotowillem

Opmerkelijk dat het kersverse fotofestival Breda Photo de url fotofestival.nl heeft en het oudere Naarden (zie hieronder) het doet met fotofestival.com. Zou het te maken hebben met internationale ambities/status of was het voor Naarden nog niet mogelijk de .nl te claimen?

Het duurt nog een hele tijd, eerst moet het nog winter en weer lente worden, maar je kan je alvast opwarmen voor het Fotofestival Naarden, herstel Dexia Fotofestival Naarden (wat staat dat eigenlijk lelijk). Het programma ziet er veelbelovend uit, dat wordt tijd vrij maken voor het festival.

Ik ben ooit eens omschreven als een blije eikel. Of ik daar nu wel of niet blij mee moet zijn weet ik nog steeds niet. Maar goed, ik moest even aan die omschrijving denken bij de foto's van Troy Plota, met name bij lifestyle. Allemaal blije koppen. Daarnaast ook veel mode en portretten en een heel leuk onderdeel is Behind The Scene. Daar zitten fraaie platen bij en ook hele leuke, die de sfeer op een set goed weergeven.

Vrije fotograaf Barto is bezig met een serie blauw. Hij is niet de enige, al benadert Horst Hamann het thema heel anders. Bij Hamann is naast de serie blues meer moois te zien.

De Belg Pascal Baetens is niet geheel onbekend. Vooral zijn naakten zijn geregeld ergens te zien en ook in boekvorm verschenen. Daarnaast doet hij ook veel andere fotografie, waarbij de reisfoto's mijns inziens het meest boeiend zijn.

In Vancouver woont overigens een fotograaf met de naam Tonino die niet onverdienstelijk fotografeert. Net werk, niet heel bijzonder.

Op het Filmfestival van Utrecht was ook een dag van de korte film. Tijdens die dag werd ook de film Tonino gedraaid. Een film over een ober die een getalenteerd fotograaf denkt te zijn. In de flyer wordt nog gezegd dat de film een ode aan de fotografie is. Dat maakt mij nieuwsgierig, zo'n film wil ik dan graag zien. Gelukkig hoef ik niet te wachten tot het weer ergens gedraaid wordt of op televisie komt. De film is namelijk online te zien bij de NPS. Dat wordt vanavond dus een filmpje kijken.

Update: film gekeken en hij is leuk, erg leuk. Fotograferen is een zwaar en moeilijk beroep....

Op 28 februari kregen 95 fotografen 24 uur de tijd om Africa vast te leggen. Het dagelijks leven, niet alleen de ellende, maar juist ook de mooie dingen moesten aan bod komen. Het project A day in the life of africa is het veertiende deel van A day in the life of ... serie. Het boek, 288 pagina's dik en met 250 foto's, is ondertussen te koop. De opbrengsten gaan AIDS-fondsen. Dat de fotografie mooi en goed is, mag bijna als logisch beschouwd worden. De 95 fotografen behoren immers tot de top van de fotojournalistiek. Het boek lijkt me een mooi Sinterklaascadeautje.

Via Photoq

Fotograferen kan je niet vroeg genoeg leren, mijn nichtje van vier wordt ondertussen al langzaam maar zeker besmet met het fotovirus. Daar zorgt haar oom wel voor. Het belangrijkste is eigenlijk dat ze gaan fotograferen, dingen vastleggen. Dat blijft belangrijk. Kinderen fotograferen in ieder geval nog lekker onbevangen, geen weet van regels en wetten in de fotografie. Gewoon dat wat ze willen. En daar zit soms heel wat goede foto's tussen. Om de jeugd te stimuleren te fotograferen hebben ze in Duitsland de Deutschen Jugendfotopreises. In verschillende categorieën dingen de deelnemers me naar de prijzen. Technisch is alles misschien niet helemaal in orde, wat betreft de belevingswereld is het wel interessant. Misschien dat tussen de jonge talenten een groot fotograaf schuilt.

Kunstenaar/fotograaf Thomas Gerber zoekt de grenzen op in de fotografie. Zowel in belevenis van de fotografie, met bijvoorbeeld de serie Lake under attack, als in de manier waarop iets fotografisch wordt vastgelegd. Dat laatste is mooi te zien in Expo Double, waar hij chronofotografie gebruikt. Stilstand in beweging en beweging in stilstand wordt onderzocht. Naast dergelijke thema's fotografeert hij ook veel met de Holga, zeg maar de middenformaat Lomo, waar het moment in het werk een belangrijke rol speelt.

Laatste dagen komen portretfotografen goed aan bod hier. Om gewoon nog maar even door te gaan nog een fotografe die veel met portretten doet, Karin Kienzle. Naast strakke portretten ook dito modefotografie.

Het project gaat me steeds beter bevallen. Niet alleen zijn de loggers gewoon hardstikke aardig, sommigen nemen ook wat mee (nee, het is geen verplichting om iets mee te nemen :) ). De eerste keer kreeg ik al pakken lekkere Peezekoffie van Yeplog. Gister was het Micheline die mij blij maakte. Het was sowieso al een aangenaam en gezellig bezoek vond ik. Altijd leuk en leerzaam om met een andere freelancer te praten, die bovendien ook nog Deining kent en ook nog eens van kunst en fotografie houdt (en van kunst ongetwijfeld veel meer afweet dan ik er iets van afweet). En als ze dan zegt dat ze nog wel een kalender met fraaie foto's en een fotoboek voor me heeft, dan ben ik echt helemaal blij. Dat ik daarvoor even mijn oude studiestad moet bezoeken vind ik helemaal niet erg.

Naast zijn gewone weblog heeft Geert nu ook een fotolog waar hij iedere dag een nieuwe foto online komt. Laat de foto's maar komen Geert!

Veel foto's, veel portretten en veel groothoek. David Radler houdt ervan om echte mensen te fotograferen. Lekker dicht op de onderwerpen kruipen en dan is een groothoek natuurlijk prachtig. De foto's zijn (bijna) allemaal mooi uitgelicht, lekker direct en eerlijk.

Ze is gespecialiseerd in portretten. Dat kan je zien, veel origineel werk binnen en buiten de studio. Een mooie bron om inspiratie op te doen. De site opent met meer documentair gericht werk en ook dat kan ze duidelijk aan.

Gewoon fraaie mode-, lifestyle en portretfotografie van Jürgen Altmann. Soms heerlijk theatraal, soms lekker modern strak.

Vreemde, aparte en toch boeiende foto's in een site met een minstens zo aparte navigatie. Voor standaardwerk moet je niet bij emulsion zijn.

Misschien is niet alles van een even hoogstaand niveau. Niet ieder onderwerp is boeiend en soms zit er zelfs werk tussen waar de tenen van zullen krommen. Maar over het algemeen laat Bee Flowers interessant werk zien. Vooral interessant omdat het een blik geeft in het leven in Rusland. Veel alledaagse dingen, onderwerpen waar niet snel foto's van gemaakt worden. Bij elkaar vormen ze wel een goed document. Leuk is ook dat de fotograaf onder andere naar Nederland is geweest en daar onder andere Nederlandse interieurs heeft vastgelegd.
Lees verder

Na zelf even wat studio-opnames gemaakt te hebben, is het ook wel leuk bij een ander naar studiowerk te kijken. Zeker als het van het niveau van Sandra Liebig is. Vooral art en celebrities konden mij bekoren. Met een van de mooiste, zo niet mooiste, foto die ik van Ellen ten Damme heb gezien. Je krijgt gewoon weer zin om met een model de studio weer in te duiken en lekker even te experimenteren. Het wordt tijd dat ik weer eens op modellenjacht ga.

I'm still trying to make some good photos and I hope that I will learn how. Dat staat bij Modic op de site. De foto's zijn krachtig. Veel zwart-wit en veel hard licht. Vooral de portretten zijn goed hard en in een serie zijn ze zeker interessant. Ook bijzondere close-ups waarbij je soms helemaal niet meer weet wat er nu eigenlijk gefotografeerd is. Maar dat boeit natuurlijk verder niet.

De Engelsman Pete Millson is een portretfotograaf in hart en nieren. Vrij directe foto's en lekker afwisselend.

Dat ik de site niet eerder heb gezien verbaast mij een beetje. Bij Ron Zwagemaker zijn mooie (journalistieke) portretten te zien en ook andere goede foto's. Ik ben wel benieuwd wanneer er meer bij Art komt.

Al vaker heb ik het zelfonderzoekende karakter van fotografie, en kunst in het algemeen, aangetipt. Met fotografie kan je persoonlijke vragen proberen op te lossen. Dingen die je bezighoudt. Een fotograaf die dat voor zichzelf ook vaak doet is Dwight Primiano. Essentiele en persoonlijke vraagstukken probeert hij door middel van fotografie te beantwoorden. De foto's zijn boeiend en als kijker ga je al snel mee op zoek naar de oplossingen.

Maf is wel het goede woord voor de site en foto's van Julian Axolotl alias supersnail.

Via Gaby

Een combinatie die blijkbaar niet kan bestaan........

Bijna een Tri-x gevoel kreeg ik bij het zien van Werckmeister Harmoniak. Een film in zwart-wit met fotografisch toch wel erg interessante beelden. Voor de lol ga je de film niet zien, die is daar veel te zwaar voor, maar wel mooi.

Foto's van mensen met een een doek om hun mond, ze zijn monddood gemaakt. Is het een protest of een weergave? De foto's op Simal Camps roepen mij veel vragen op en ik zou graag willen weten wat nu de bedoeling is. Helaas is mijn Spaans waarschijnlijk eerst gefixeerd en dan pas ontwikkeld waardoor het dus volledig blank is, net als het rolletje van Sebrenica. Wie er iets van snapt, ik houd me aanbevolen, want de foto's trekken me toch wel.

Overal wordt van alles gedocumenteerd. Niet alleen op schrift, maar ook in fotografisch beeld. Het leuke is dat je later vol verbazing kan kijken hoe iets ooit eens was of hoe erg het allemaal veranderd was. Bij het Gelders Documentatie Centrum heeft men het archief online gezet. Het is heerlijk neuzen in die oude foto's en zo zie ik Zevenaar ook eens op een andere manier.
Een andere fotograaf heeft een buurt in Breda vastgelegd in 12.000 foto's en die zijn allemaal te zien op de expositie. Met een vrij grote precisie zijn steeds van dezelfde plekken foto's gemaakt. Dit wordt vaker gedaan, maar met 12.000 foto's een expositie hebben is toch vrij uniek.

Beide links via Tonie

Reclamefoto's geloof ik bijna nooit meer, er is bijna altijd wel flink in gemanipuleerd. Dat is helemaal niet erg, reclamefotografie moet mensen verleiden, niet de waarheid laten zien. Bij het Oostenrijkse bureau Kutzler + Wimmer FotoGmbH manipuleren ze ook flink. De resultaten zijn zoals gebruikelijk glad en strak. Hoe het gemaakt wordt is ook te zien op de site en leuk is ook het spelen met lichtbronnen. Door middel van een animatie kan je kijken wat licht zoal kan doen in een foto. Ongeveer dan, de resultaten die je ziet zijn toch wel weer behoorlijk bijgelicht met andere lampen. Voor het idee is het in ieder geval wel leuk.

Van alle takken van fotografie, voel ik me het meeste thuis in de straatfotografie. Ergens rondlopen en daar fotograferen wat je ziet. De sfeer, de mensen, leuke en minder leuke dingen, opmerkelijke dingen en wat er allemaal nog meer gebeurt. Straatfotografie vergt veel improvisatie en snel reageren. Je kan meestal niet lang nadenken over je foto, je moet reageren en je kan niet veel ingrijpen, je moet het doen met de licht en de situatie die daar op dat moment is. Die aspecten vind ik zelf geweldig. Daar ben ik niet de enige in. Bij In public laten een aantal zeer goede straatfotografen hun werk zien. In zwart-wit en kleur. En het lijkt allemaal heel simpel, straatfotografie. Gewoon rondlopen en veel klikken. Goede straatfotografie is echter niet makkelijk, de fotografen op in-public beheersen de discipline echter uitstekend. Een genot om naar te kijken voor deze straatschuimer.

Vandaag de dia's en negatieven van mijn bezoekjes aan Rotterdam opgehaald. Bij het bekijken op de lichtbak besefte ik weer eens wat voor geweldig moois dat analoge eigenlijk is. Waarom die drang naar digitaal? Zo'n 6x6 dia is werkelijk prachtig.

In het kader van 'hoe groot is jouw wereld' organiseerden Novib, Focus en CombiFoto een fotowedstrijd. Die is uiteindelijk gewonnen door Reinout van den Bergh met een best wel sterke foto. Van den Bergh reist meer rond de wereld en is zeker niet de minste fotograaf. De foto's van de wedstrijd komen in druk overigens beter over dan op de site.

Nu verkrijgbaar, het eerste nummer van Foto waar mijn artikel in staat. Ben er best wel een beetje trots op.

Blijkbaar is het moeilijk om originele foto's van prins Claus te vinden. Het Parool is op zoek naar foto's, niet de professionele foto's, maar juist de gewone kiekjes. Van toen je Claus op de kermis tegenkwam. Met verhaaltje erbij kan je ze naar Het Parool sturen. De publikatierechten geef je af (niet de auteursrechten, dat is weer wat anders), over een vergoeding wordt niets gezegd. Voor de eer dus. Ik ben wel benieuwd hoeveel foto's het op zal leveren en vooral ook wat voor foto's.

Het gebeurt vaker dat een gedichten gecombineerd worden met foto's (of omgekeerd). Een mooie versie is Just us for all met goed fotowerk van Joost Numan en teksten van Bertram E. Bol.

Ik had de serie over de Smart van Thomas Schlijper al eens eerder genoemd. Schlijpers' Smart wordt nu nog beroemder, want er is een serie geplaatst in Het Parool.

Niet alleen meisjes spelen met poppen, fotograaf Olivier Rebufa doet dat ook nog steeds. Ik zag zijn werk voor het eerst in het NFI bij de tentoonstelling Lookalike. Het boeide me wel. Rebufa gaat met Barbie op de foto, dit zijn leuke montages. Ze doen me ook denken aan het al vaker hier genoemde Willy Dick van Peter Smith. Helaas is de site van Rebufa "under construction", wel met een hele leuke bijpassende foto erbij. Een klein voorproefje is te zien bij Documents d'artistes.

Foto's worden vaak weggegooid. De personen op de foto zijn overleden, men ziet de waarde niet meer in en gooit het weg. Anderen vinden die foto's en raken er door geboeid. Zo begon Look at me in 1998 met een paar in Parijs gevonden foto's. Momenteel zijn het er veel meer. Anonieme foto's, waarvan je alleen maar de geschiedenis kan raden. Wie zijn het? Weet de familie nog wel dat er foto's zijn, is er nog wel familie? Een erg leuk project.

De een houdt van het geluid van de sluiter en het ontstaan van beelden in de donkere kamer. De ander vindt vooral prettig dat je door te fotograferen je herinnert dat je niet naar je voeten moet kijken en houdt er niet van dat de sluiter van de ander fraaier klinkt dan de zijne. Samen hebben ze een fraaie site met mooie fotografie, Three Clicks To Kansas geheten.

Via Ecritures

De donkere zwarte hoeken op je foto, alsof je door een koker kijkt. Je ziet het vaak als de zonnekap verkeerd gebruikt is (of een verkeerde zonnekap gebruikt is), of bij een erg slecht objectief. Fisheye-objectieven laten een cirkel zien met daaromheen zwarte hoeken. Het wordt, afgezien bij de fisheye, zelden getolereerd in een foto. Tenzij je het expres doet, zoals Dirk Anschütz. Hij gebruikt het vaak in zijn, soms grappige, soms saaie, foto's. Je moet wel oppassen dat het geen truucje gaat worden.

Een aparte site met fraaie foto's van veelal mooie vrouwen, Peter Jirmann jr doet werk waar veel mannen ongetwijfeld jaloers op zullen zijn.

Boeiende fotografie laat Christian Westphalen zien. Er wordt mooi met licht gewerkt. Chistian Westphalen is ook erg bedreven met Photoshop en kleurmanagement, hij geeft zelf lessen daarin, en laat ook een mooi voorbeeld zien van beeldbewerking. Wat is nu echt en wat niet?

Net weer even het net opgegaan na een lekker middagje fotograferen. Hoor je dat prins Claus is overleden. Het zat er aan te komen, maar toch is het altijd onverwacht. Net als prins Bernhard hield prins Claus van fotografie. Door hem gemaakte foto's zijn bij mijn weten echter niet veel te zien geweest. Foto's waar hij opstaat zijn er uiteraard wel. Een mooie verzameling is te zien bij de NOS, waar ze een fotogalerij hebben ingericht. Foto's van een prins in goede en slechte momenten.

Via Barto
Lees verder

In een artikel in De Fotograaf zegt Patricia Steur dat de meeste fotografen verlegen zijn, maar dat ze de verlegenheid moeten overwinnen om van mensen een foto te kunnen maken. Een stelling waar ik veel in herken. Ook ik ben eigenlijk best wel verlegen, maar met een camera voor mijn neus durf ik veel meer. De camera als tussenschot, een beetje cliche maar wel waar.
Lees verder

Oorspronkelijk was Jan Dago een reclamefotograaf. Later is hij journalistiek gaan doen en dat doet hij allerminst slecht. Mooie beelden, goede verhalen.

Op zich zijn de portretten die Harry Borden maakt vrij simpel, vrij rechttoe rechtaan. Maar niet saai, integendeel. Er zitten bijzondere foto's bij.

Toch aardig wat ontdekkingen gedaan in Rotterdam. Allereerst waren de exposities interessant, maar niet super. Het museum Boijmans van Beuningen daarentegen is bijzonder fraai. Ook de aanwezige kunst. Waar ik normaal niet zo hou van oude schilderkunst openbaarde ineens toch de interesse, ik ging dingen zien. Vreemd, maar wel aangenaam. Het was ook rustig kijken in Boijmans, dat scheelt denk ik ook.
Dat Rotterdam snel winderig is, dat was bekend. De Erasmusbrug ken ik ondertussen wel. Al heb ik toch weer een paar foto's daar gemaakt, echt inspirerend was het niet meer. Tijd voor een ander gedeelte. En dan ontdek ik dat Rotterdam niet echt een stad is voor straatfotografie. Althans, niet op de manier zoals ik het meestal doe. Ik durf het minder goed dan in Amsterdam. Amsterdam heeft dan ook nu definitief Rotterdam verslagen als populaire grote stad voor mij. Architectuur is fraai in Rotterdam, maar dat heb ik op een gegeven moment wel gezien.
In Rotterdam is het ook anders eten. Het duurde ff voor we een leuke tent gevonden hadden. Maar dat was dan ook wel gelijk goed.
En ik heb tot slot weer ontdekt dat werken met een twee-oog echt geweldig is. Soms vergeet ik het met al het electronische geweld in de moderne camera's. Dan is het lekker om heel puur weer bezig te zijn.
Morgen ga ik desondanks weer naar Rotterdam, met de mannen uit Varsseveld. Ik moet wel gaan bedenken waar ik heen ga. Want weer naar de kop van zuid, daar heb ik geen zin in.

Zijn foto's heeft Jurgen Stumpe verdeeld over een aantal sites, per categorie. Het zijn lekker knallende en dynamische foto's. Heerlijk.

Vandaag ga ik met Barto naar Rotterdam. Tentoonstellingen bekijken in het NFI en Boijmans van Beuningen. Uiteraard ook fotograferen en in het kader van de onthaastende fotografen, neem ik mijn onthaastingscamera mee: de Rolleicord Vb uit 1962. Een camera die ouder is dan ik zelf en prachtige beelden op kan leveren (wat betreft schertpe etc, de rest is uiteraard afhankelijk van de fotograaf). Geen motordrive, geen autofocus en mee van die snufjes. Gewoon lekker van boven in spiegelbeeld je beeld maken. En geen ingebouwde lichtmeter. Als tegenhanger van de oude camera gaat wel een geavanceerde lichtmeter mee, oud en nieuw bij mekaar.
Morgen ga ik weer naar Rotterdam, dan met een fotoclub. Ik wil dan eigenlijk andere dingen fotograferen, wie tips voor mooie en fotogenieke plekken in Rotterdam weet (niet het centrum en kop van zuid, want daar ben ik al vaak geweest), ik houd me aanbevolen.

Net terug van The Shipping News (poeh, had de film goed gemonteerd en goed in de projector gelegd), prachtige film. Gewoon van genoten. Bij dit soort films heb ik eigenlijk zin om erheen te gaan, naar Newfoundland dus. Om te kijken hoe de mensen daar leven. Film is fictie, maar er zit een waarheid in al die verhalen. Het lijkt me schitterend om de mensen daar te ontmoeten en te fotograferen. En het landschap.
Voor wie de fotojournalistiek in wil, is The Shipping News misschien wat onthutsend. Een ongeluk hoef je niet echt te zien. Gewoon wat cola op straat en een schoen, een zwart-witplaat ervan maken en het ziet er uit als een ongeluk. Daar gaat het geheim.... :-)

Het Parool heeft dinsdag in de PS altijd de rubriek De verzameling. Een verzameling foto's van een onderwerp. Een aantal bekende fotografen levert de beelden. Nu wordt ook de lezer gevraagd mee te werken. Een van de onderwerpen is het spiegelzelfportret. Daar heb ik er in ieder geval een hele hoop van. Ik denk dus dat ik maar in ga sturen. Ik heb nog wel andere verzamelingen volgens mij.

Via Tonie

Goede naaktfotografie is moeilijk. Een paar fotografen kunnen dat erg goed (of konden het in het geval van Jonvelle bijvoorbeeld). De rus Gennadi laat op zijn site Insomnia zien dat hij de kunst in ieder geval ook beheerst. Goed uitgelichte foto's met modellen in fraaie poses. Het ziet er allemaal natuurlijk uit, het naakte lichaam is niet meer het onderwerp, maar de hele setting, de sfeer. Het is alsof het heel normaal is dat de vrouwen daar naakt zijn en de fotograaf slechts heeft geregistreerd.

De site is niet echt een schoonheid, de foto's zijn goed maar ik vind het niet heel erg bijzonder en toch, toch vond ik het een leuke plek om te komen. Op de een of andere manier straalt er liefde voor het vak en onderwerp vanaf bij Jane Tyska.

Wat is het nu voor een moeite om vooraf te vragen of je een foto mag gebruiken en de naam van de fotograaf er gewoon onder te schrijven?
De zaak MrGreen versus Willy Dobbe.

Wie van goede zwart-witfotografie houdt, zal bij Dominique Dierick zeker aan het goede adres zijn. Mooie straattaferelen, boeiende landschappen, goede portretten en zelfs astronomie. Alles in zwart-wit.

Je zal maar in een verkeerd lichaam geboren zijn. Je bent een man, maar eigenlijk voel je je meer vrouw. Dus ga je je kleden als een vrouw en/of laat je je opereren. Er wordt vaak lacherig over gedaan, maar het is niet niets, je doet het niet zomaar. Het ziet er vaak ook erg overdreven uit, teveel make-up en te wijferig gedrag. Compensatie? Angelo Bozac fotografeerde veel mannen die zich in een verkeerd lichaam voelen. De foto's uit de serie Coming Out lijken een geweldige verkleedpartij, alsof het een toneelvoorstelling is. Maar de waarheid is anders. Met prachtige foto's laat Bozac de transsexuele in hun waarde en je ziet dat ze gelukkiger zijn zo, al zijn ze misschien nog niet helemaal op hun gemak. Een serie over respect voor diegenen die afwijken van wat de norm wordt genoemd.

Bij het werk van Nobuyoshi Araki valt de diversiteit vrij snel op. Van straattaferelen en bondagefoto's tot bloemen en montages, het is aanwezig. Mooie en boeiende fotografie. Dat is de fotografie van Japanse makelij toch wel vaker.

Via Gesprek Van de Dag
Lees verder

Nadat van het weekend Uniquehorn was vastgelegd voor het fotoproject, was het vandaag de beurt aan Zijperspace. Het gaat lekker zo en de loggers zijn tot nu toe erg goede modellen geweest. Heel gehoorzaam wordt er geposeerd. Een vredelievende groep zou je bijna zeggen :-)

Mannelijke fotografen fotograferen doorgaans graag vrouwen. Fotograferen vrouwelijke fotografen dan ook graag mannen? Bij Maria Lomholdt lijkt het er wel op. Een site met geen informatie, alleen maar foto's en een e-maillink. Foto's met mannen. Sommige foto's zijn kunstzinnig en tonen de man als sterk maar toch ook vrij kwetsbaar. Anderen lijken meer op modefoto's. Als kijker wordt je in ieder geval gewoon voor de leeuwen gegooid, zoek het zelf maar uit en dat is op zich ook wel leuk.

Een van de redenen om een technische camera te willen hebben, is het maken van Polaroid transfers op een mooi formaat. Het geeft een fraai resultaat, maar kost wel de nodige moeite en ervaring. Maar als je eenmaal de ervaring hebt, dan kan je net als Tommy Allen bijzondere foto's maken.

Zou ik nu foto's moeten maken, dan was alles onscherp en bewogen :-)

Al heb ik geen idee waar de teksten over gaan, de foto's van Emilio Morenatti zijn een lust voor het oog. Fantastische reportages in kleur. In de reportages worden detail en overzichten heel fraai afgewisseld. Hij heeft een goede timing en een goed gevoel voor compositie en kleurgebruik. Werkelijk schitterend.

Wibautstraat


Berlagebrug


Vrijheidslaan


Rijnstraat


Pieter Aertszstraat


Van Woustraat


Rijnstraat


Uiterwaardenstraat


Meerhuizenplein


Holendrechtstraat


Amsteldijk


Nieuwe Hoogstraat


Oude Hoogstraat

Als je denkt dat politieke fotografie in de kamer een veilig beroep is, vergeet het maar tegenwoordig. Fotograaf Serge Ligtenberg had een handgemeen met LPF-er Alblas en heeft ook zijn flitser gemold. Lekkere boel daar.

Heel veel mensen gaan met een digitale camera close-ups maken. Veelal van bloemen overigens. Ik vraag me wel eens af waarom. Met close-ups heb ik doorgaans niet zoveel, het boeit mij te weinig. Soms komt er wel een vonk over, dan is er iets origineels gemaakt en meestal ben ik dan ook gelijk erg enthousiast. De in Duitsland woonachtige Chinese Xiaou Hui Wang doet erg veel met close-ups (en bloemen). En vaak wordt het erg abstract. En sommigen boeien mij wel, anderen weer niet. Voor de echte close-up liefhebber is er volgens mij genoeg inspiratie te halen.