Vanaf 4 oktober tot en met 6 november toont Foam werk van de Nederlandse fotografe Wijnanda Deroo. Het zijn interieuropnames met erg fraai licht. Kan ik weer naar Amsterdam toe....

Toch weer lekker zo'n dagje Amsterdammen. Op de heenweg al bij een andere fotograaf in de trein gezeten (ik hoorde hem vertellen aan zijn reisgenoten over zijn assistentschap bij Erwin Olaf) en bij een meisje dat ik volgens mij ken van De Lindenberg (maar dat merkte ik pas bij het uitstappen). Bij Het Parool het werkelijk prachtige boek van Wubbo de Jong opgehaald, met foto. Op bezoek geweest bij een kennis en lekker gefotografeerd in de Rivierenbuurt en een stukje De Pijp (die wil ik nog eens nader bekijken). Bij Capi weer voorraad gehaald, zodat mijn koelkast weer gevuld is en prachtige foto's gezien in Foam en De Engelbewaarder. Moet ik vaker doen zo'n dagje, alleen moet ik dan wel genoeg geld hebben :-)

Een film inleggen in een fotocamera is toch veel simpeler dan in een filmprojector.

De gebeurtenissen rond James Nachtwey op het fotofestival Visa pour l'image lijkt wel een echte soap. Ik ga maar fotograferen.

Morgen weer eens naar Amsterdam (ik ben er tenslotte al zeker een maand niet meer geweest). Allereerst een fotoboek ophalen bij Het Parool, ik wil nog spullen halen bij Capi, uiteraard musea bezoeken (Foam in ieder geval en weet nog niet welke ik nog meer ga bekijken) en eten bij De Engelbewaarder. Tussen dat alles door wil ik ook nog fotograferen, maar wil wel eens een andere buurt doen dan het centrum. Ik denk dat het de Rivierenbuurt wordt, heb daar ook nog wel wat jeugdherinneringen liggen. Of heeft iemand anders een hele goede suggestie?

De kersverse fotojournalist Stijn Decorte toont twee fraaie portfolio's in een aangename vormgeving.

Geert en ik hadden de Hasselblad-stand gemist op de Kina. Gewoon niet gezien en te weinig tijd gehad. Ach dachten we, er is toch niet echt wat nieuws. Mis dus, want Hasselblad komt met, voor het merk helemaal revolutionair, een AF 6x4,5 cm camera, de H1. Uiteraard ook gelijk geschikt voor digitale fotografie.

Alles gaat sneller tegenwoordig en ook ik doe me met die trend. Digitaal is handig, want snel. Eerst was het scannen al snel (vooral als je het rolletje naar de 1-uursservice had gebracht), daarvoor was het hebben van een doka een teken dat je erg snel kon werken. Net even wat films ontwikkeld van mijn vrije week een tijd terug. Hele tijd hebben ze gewoon maar in de koelkast gelegen, rustig wachtend tot ze in het sopje mochten. Waarom zou ik ook haast hebben met die foto's? Er zit geen deadline aan vast, het is voor mezelf, dus waarom zou ik het snel willen doen? Alleen maar omdat ik benieuwd ben, mwoch de verrassing is dadelijk lekker groot. Aankomende week maar lekker vaak op de trage manier werken, zelf met zwart-wit en eerst ff afdrukken maken. Ik ga een beetje onthaasten!

Colin Dutton maakt mooie reportages, in kleur en zwart-wit en met interessante onderwerpen. De insteek is steeds anders, er zit veel afwisseling in de series en ook binnen de series. Wat wel constant is, is de kwaliteit van het werk.

Heerlijke journalistieke en documentaire reportages zijn te zien bij Martin Brockhoff en Veit Mette. Lekker veel zwart-wit, originele standpunten en goed indringend. De ingrediënten waar ik wel van hou in de fotografie.

Het reilen en zeilen in een Spaans ziekenhuis is vastgelegd door Tino Soriano. Het zijn goede zwart-witfoto's en per afdeling gesorteerd. Er staat voor de rest weinig tekst bij de foto's, de foto's zelf geven een aardig beeld.

Om als fabrikant je films goed te verkopen heb je natuurlijk spetterende foto's nodig. Foto's van topkwaliteit, waarbij de vraag eigenlijk meer is of je nu onder de indruk bent van de fotograaf of van het gebruikte materiaal. Kodak had veel foto's van Christian von Alvensleben gebruikt. Hele fraaie foto's, wat vooral de verdienste van de fotograaf is, met de huidige films wordt keuze meer bepaald door een kwestie van smaak dan door kwaliteitsverschillen. Het werk is dus fraai, al zou niet iedereen de serie van varken tot worst willen zien, hoewel het wel mooi in beeld is gezet.

Tussen al het camera- en pixelgeweld was gelukkig ook te zien waarom al dat spul getoond wordt: om mooie foto's mee te maken. Op diverse plekken waren foto's te zien en een bijzondere serie was die van Ralf Tooten. Grote prints met een litho-indruk (de techniek was diavographie) hingen heel prominent in een hal. De serie, Augen der Weisheit, gaat over diverse religies in de wereld en de foto's tonen portretten van mensen. Bijzondere foto's, een fraaie techniek en een mooie inhoud. Smullen voor de beeldliefhebber dus.

Phase one


Face One


Geert kijkt moeilijk


Bodypainting met de nodige fotografen


Geert zonder camera


Zijn we in beeld?


En nog meer bodypaint met bijbehorende fotograaf

1. Had ik nu ongeveer 15.000 euro, dan had ik nu een Canon EOS 1Ds plus objectief etc besteld
2. Phase One is erg interessant
3. Er bestaat nog iemand die (bijna) alleen over fotografie kan praten
4. De Kodak DSC14n is ook wel fraai
5. Bodypainted dames zijn erg in trek bij mannelijke fotografen
6. Leica is wel erg fraai, Leica liefhebsters soms ook
7. Had ik maar ongeveer 15.000 euro
8. Niets van Hasselblad of Mamiya gezien (of gewoon gemist)
9. Het is gezelliger met twee personen dan alleen
10. Gelukkig had Geert een camera mee :-)

Vandaag mag ik een dagje ongeneerd lopen kwijlen bij cameraatjes en andere fotografiespullen. Samen met Geert ga ik naar de Photokina. Twee jaar geleden was ik er voor het eerst en toen dacht ik dat alles al min of meer digitaal was. Het aandeel chemische fotografie was toch nog erg fors en heb daar hele leuke dingen vandaan gehaald. En twee jaar geleden was ik nog niet echt tevreden over wat er uit de digitale camera's kwam. Het werd wel allemaal mooi gepresenteerd, maar ik vond het tegenvallen. Dat is nu wel anders. Er zal ongetwijfeld nog veel analoog zijn, maar de digitale fotografie is nu toch echt waar ik voor ga kijken (al hoop ik weer nieuwe dingen te zien bij analoog). Van de kwaliteit weet ik ondertussen al dat het erg goed is. De eerste foto's met de Foveonchip heb ik al gezien en die zijn goed. Nu nog kijken naar de Kodak DSC14n en de Canon EOS 1Ds.

Alexander Paulin maakt prachtige naaktfoto's in zwart-wit. Mooi verlicht en je kan ook enkele als wallpaper downloaden als je wilt. Naast naakten ook diverse straatbeelden en ook die mogen er zijn. Dat zwart-wit blijft toch prachtig.

Mensen en reclame staan centraal bij Marcel Pabst. Fotografie van een wisselend niveau vind ik. Er zitten mooie foto's bij, maar ook waarvan ik denk mwah, die had ik niet op de site gezet. De foto's zijn wel leuk gepresenteerd en de vrouw op de bank lijkt naar de foto's te kijken. Alleen ligt ze niet erg ontspannen en dat terwijl foto's kijken zo ontspannend kan zijn.

2birds heeft een wc op zijn log staan, bij Badlog bestaat de navigatie uit wc-foto's (plus een erg fraaie dame op een wc), dus bij deze mijn wc thuis.

Als je de site van Robert Farber ziet denk je met een echte Amerikaanse fotograaf te maken te hebben. In de zin van een behouden traditionele fotograaf (zie Fotogeert). Maar schijn bedriegt, er staan fraaie en bijzondere foto's op de site. Veel mode- naakt- en beautyfotografie.

Vorige week kreeg ik een e-mail van een Amerikaan die mijn fotosite had bezocht en commentaar gaf op de foto's, omdat ik er voor openstond. ZIjn commentaar was goed en goed onderbouwd, alleen zijn de foto's op de site verre van up to date (minimaal een jaar oud). Ik verwees hem naar wat recenter werk her en der op internet (en testsite) en vanmorgen kreeg ik weer een reaktie. Hij bevestigde wat ik zelf al dacht: ik ben gegroeid.

Film draaien is leuk, ook de raakvlakken die je met fotografie tegenkomt, alleen het wordt er niet vroeger op. Morgen/dadelijk om 5:45 de wekker....

Fraai werk is te zien bij autodidact Jan Michalko. Zijn foto's tonen het leven van alledag, vaak lekker ingeflitst en ook niet zelden zonder een dosis humor. In dat opzicht lijkt het wel eens op het werk van Martin Parr, maar eigenlijk doe je Michalko daarmee tekort. Er is wel degelijk een andere stijl. Dat Michalko goed werk levert is niet onopgemerkt gebleven, hij was een van de deelnemers van de Joop Swart Masterclasses 2001 georganiseerd door de World Press Photo.

Diederik van de Laan fotografeert alles behalve trouwreportages, die laat hij over aan de echte professional zegt hij. Voor de rest, met bij voorkeur mensen als onderwerp, kan je prima terecht bij deze fotograaf, het ziet er allemaal gewoon goed uit.

Dat Canon met een 11 Megapixel camera komt is geen nieuws meer. Over de sensor is nog weinig bekend, het moet een fullsize zijn, maar of het nu twee sensoren aan mekaar zijn of een geheel weet ik nog steeds niet 100% zeker. Feit is wel dat Kodak een fullsize sensor had gemaakt, maar die was nog nergens in geplaatst. Tot nu toe in ieder geval. Want ook Kodak komt met een nieuwe digitale spiegelreflex, de DSC14n met, juist, een fullsize CMOS sensor. Toevallig net als Canon, al heeft de Kodak nog meer pixels (14MP) en is de camera gebaseerd op Nikon (F80). Nikon gebruikers hebben alle keuze tegenwoordig :-)


Update: CCD vervangen door sensor, wat technisch gezien juist is.
Lees verder

Het leven gezien door middel van een Polaroid. Niet alles is met Polaroid gescoten volgens mij, maar dat geeft niet. Hele alledaagse dingen en gebeurtenissen zijn vastgelegd. En dat levert soms best wel interessante foto's op.

Hij logt weer. Gelukkig. Altijd was zijn log voorzien van fraaie dagelijkse momenten. Nu nog meer aandacht voor foto's. Geweldig!

Tijdens het fotograferen vandaag viel me het geluid van mijn camera pas op, hoe het afweek van de digitale spiegelreflexen.

Een paar dagen terug werd James Nachtwey beschuldigd van gebruik van licht geweld tijdens het fotofestival in Perpignan. Hij werd van zijn voetstuk gestoten door velen. Achteraf blijkt het allemaal wel mee te vallen en is het gebleven bij een woordenwisseling.

Helemaal duidelijk is de opzet van Photonet niet, er staat nergens aanvullende informatie. Je kan wel fotografen vinden en sommigen hebben een portfolio bij Photonet, maar daar houdt het ook op. De fotografen die een portfolio hebben, hebben overigens wel fraai werk staan.

Een beetje veelvraat is Sean Kernan wel. Voor zijn inkomen doet hij zo te zien veel advertenties. Die foto's zijn fraai, maar wat boeiender is, zijn de andere werken. Zo heeft hij op basis van een boek een prachtige serie gemaakt, heel mooi gecomponeerde beelden. Zijn serie over de gevangenis is ook bijzonder, net zoals de bomenfoto's een mooi project vormen. Het meest interessant zijn de portretten, die vaak eigenlijk tweeluiken zijn. Gewoon portretten van mensen die van de straat geplukt zijn. Hoe gewone mensen heel bijzonder kunnen worden.

Ah vandaag de proef binnen gehad van het fotoblad met mijn artikel. Ziet er goed uit en ik ben trots. Toch heerlijk als je ziet dat wat je maakt ook goed in een blad komt. Had ik gisteren overigens ook toen ik de bewijsexemplaren kreeg van een ander blad. Foto's waren goed geplaatst, in een mooie vormgeving en mijn naam stond er keurig bij. Stiekem geeft dat nog steeds een kick, als het er goed uitziet en je naam staat erbij.

Op nl.foto stond een oproep van Stephan Raaijmakers voor een expositieruimte. Uiteraard gelijk even gekeken op de site, waar slechts een zevental foto's staan. De eerste foto's trekken mij gelijk, past wel bij mijn fotografie. Nu ben ik wel erg neiuwsgierig naar meer werk van hem.

Iedereen komt wel eens in een zwembad (of is er in ieder geval wel eens geweest). Zwemmen is ook een bezigheid/sport die iedereen wel kan uitoefenen. De meeste types lopen er dan ook rond. Maar wie is nu de zwemmer? Burkhard von Harder portretteerde er een stel.

Fotograferen kan het uitdrukken van je emoties zijn. Het kan je ook helpen op een zoektocht naar jezelf, vragen proberen te beantwoorden over wie je nu bent. Alnis Stakle gebruikt fotografie om vragen op te lossen. Door middel van twee projecten laat hij zien waar hij in gedachte mee bezig is. Het zijn foto's waarbij misschien niet gelijk de bedoeling van duidelijk is, die misschien andere vragen stellen dan dat hij bedoeld heeft, waar helemaal niets mis mee is. Bij beide projecten heeft hij desondanks een uitgebreide omschrijving staan, die je ongetwijfeld beter inzicht kan geven.

Een van de deelnemers aan Picture Yourself is Tracey. Er staan slechts twee kleine series op de site, die wel smaken naar meer.

Geïnspireerd door Mirror Project is er nu ook een site, Picture yourself, waar je je zelfportretten heen kan sturen, maar dan niet via een spiegelend oppervlak.

Via Gaby

Vanaf Ede-Wageningen reizen altijd twee net geklede mensen mee in de trein. De man in keurig pak met chique das en dito snor. De vrouw vlotjes doch degelijk gekleed. En altijd praten. Vandaag vertelde de man over het regiobezoek en liet een stukje vlas zien dat hij als souvenir meegenomen had. Gewichtig praatten de twee verder en ik wilde slapen. Dat lukt toen ze de krant gingen lezen. Vlak voor Utrecht word ik altijd weer wakker en de man liet een (goede) foto in de Metro zien van een bouwwerk in Bleiswijk. Of zij er iets van wist. Dat wist ze niet, althans niet dat de foto gemaakt was. Ze werken op een ministerie bleek. De vrouw wilde de krant meenemen, want ze wilde wel weten wie er toestemming had gegeven om het project te fotograferen. Zij had dat niet gedaan. En volgens haar was duidelijk dat de fotograaf, Jasper Juinen, op het terrein was geweest gezien het standpunt. Meestal waren ze illegaal gemaakt zei ze, vanaf de straat. Nu mag je vanaf de straat gewoon fotograferen, dus ik was een beetje verbaasd over het woord illegaal. Tijd om te reageren had ik niet, de trein liep Utrecht binnen en ik heb slecht 5 minuten om van perron 5 naar 15 te gaan. Ik nam maar aan dat de fotograaf keurig toestemming heeft gehad. En om voor zoiets nu risico te lopen lijkt me sterk.

Vandaag het mailtje van Het Parool gehad, het boek ligt klaar en moet prachtig zijn. Das mooi, binnenkort dus maar ff naar Amsterdam.

Tijd voor weer wat kunstzinnigere fotografie. Zoals die van bijvoorbeeld Gisèle Didi. Zij maakt aparte series, van voornamelijk mensen in portretvorm. Een serie die mij kon boeien was 'one week with Vanessa', waarin een oudere vrouw gefotografeerd is. Apart, vragen komen gelijk. Ook heeft ze een fotodagboek vanaf 2001. Met veel zelfportretten. De boeiendste serie naar mijn mening is 5 kilos. Een serie waarin afvallen centraal staat. Steeds weer anders gefotografeerd.

Mensen gooien veel dingen weg, waaronder ook foto's en negatieven. Ik heb zelf thuis een paar van die gevonden negatieven liggen. Nog steeds ben ik er van plan er iets mee te gaan doen. Geen idee wat erop staat en wie, maar wel intrigerend. Je gaat toch verhalen bedenken, althans ik wel. Damien Frost verzamelt ook dingen die hij vindt op straat en wijdt er een site aan. Op Object not found kan je van alles tegenkomen van herinneringen die weggegooid zijn: foto's, ansichtkaarten, teksten en tekeningen.

Wie Amerika zegt, denkt al gauw aan cowboys. Helemaal met een cowboy aan de macht. De cowboy met zijn stoere laarzen, op het paard door het wijdse land en lekker vrij. Welke jongen heeft nooit een cowboydroom gehad. Het is toch prachtig? Toch schijnt de echte cowboy een 'uitstervend ras' te zijn. Wat we overhouden zijn de parttime cowboys, die eens in de zoveel tijd zijn dansjes doet op het marktplein. Fotograaf Adam Jahiel legt het leven van de cowboys vast, een eerbetoon aan een vak dat aan het verdwijnen is. In stemmig zwart-wit en in een fantastisch decor. Je voelt je even terug in het wilde westen.

Hoewel ik een hekel heb aan sites die gelijk het hele scherm vullen en die je niet kleiner kan zetten, toch erg genoten van de site van Steve Bonini. De site is erg eenvoudig van opzet, erg donker en voorzien van fraaie fotografie. Voornamelijk sportfotografie, daarnaast ook mooie sfeerbeelden en een paar goede portretten.

Bij dacafe is alleen maar plaats voor foto's met een lach. Je kan beter blijven liggen in plaats van foto's te maken die niet plezierig zijn om naar te kijken. Bij Dacafe zie je het dagelijks leven van een Japanner. Snapshotachtig, beetje ala Bertien van Maanen, maar dan anders. Een lach heb ik niet veel gezien, maar de foto's zijn wel lekker ontspannend.

Al eerder heb ik al eens geschreven over een wat Duitse stijl van fotograferen. Strak en zakelijk zijn kenmerken die ik geregeld terug zie. Een voorbeeld hiervan is Thomas Schmidt die voornamelijk aan modefotografie doet.

Nee, dit ben ik dus niet!

Voor de liefhebber van fotojournalistiek, en dan met name oorlogsfotografie, wordt het weer televisietijd. De Ikon zendt drie avonden documentaires uit over oorlogsfotografie, onder andere de indrukwekkende docu over James Nachtwey.

Via Barto

Heel erg fraaie (portret)foto's zijn te zien bij Phil Borges. Het zijn portretten over inheemse stammen en bevolkingsgroepen. Het viel hem op dat deze groepen aan het uitsterven zijn. De mensen blijven bestaan, maar de gebruiken en geloven verdwijnen. Met zijn geëngageerde foto's wil hij aandacht vestigen op waarden die deze culturen vertegenwoordigen en uitdagingen die zij aan moeten gaan om niet verloren te gaan. De foto's zijn bijzonder mooi, ingekleurde portretten die veel vertellen en waar de betrokkenheid van de fotograaf van afstraalt. Van dit soort fotografie gaat mijn hart sneller kloppen, niet vaak kom je dit soort prachtig werk tegen.

Er zijn foto's waarbij je gelijk ziet dat het een montage is. Soms zijn het werkelijke meesterwerken. Je gaat je vaak toch afvragen hoe de foto is ontstaan. Welke beelden zijn ervoor gebruikt? Is het volledig digitaal, zijn er maquettes gemaakt en wat is de gedachtegang? Bij Thomas Herbrich kan je bij iedere foto lezen hoe die gemaakt is (onder het motto "secrets are unprofessional"). Leuk om te lezen en je merkt ook duidelijk dat er veel werk in gaat zitten, goed werk kost tijd. Maar goed werk levert ook geld op, want Herbrich levert slechts 20 foto's per jaar af, allemaal voor reclamebureaus. En om van 20 foto's per jaar te kunnen leven (plus lezingen, die kosten doorgaans ook wel wat), dan moeten de foto's wel wat kosten. Voordeel van zo'n lage produktie is wel de tijd die je kan stoppen in je werk. Kwaliteit boven kwantiteit, maar het is wel een luxe positie.

Bij het Utrechts Nieuwsblad viel mij een aantal jaar geleden het werk van Robin Utrecht op. Mooi en origineel fotowerk, hij werkt nu voor het ANP en levert doorgaans foto's op die wel voor discussie kunnen zorgen. Omdat ik zelf niet in Utrecht woon, zie ik de krant niet zo vaak. Gisteren zag ik de speciale bijlage van de krant over het Nederlands Film Festival en mijn oog viel weer op het fotowerk. De fotograaf is Marc van der Kort en hij maakte een paar bijzondere portretten. Fraai zwart-wit werk met een detail in kleur, mooie compositie, breedbeeld en goede verlichting. Heerlijk gewoon. Een site heeft Marc helaas niet, maar bij het Utrechts Nieuwsblad is geregeld zijn werk online te zien bij de rubriek foto van de week. Daar zijn ook andere fotografen te zien en het laat zien dat het werk van regionale fotojournalisten zeker zo interessant kan zijn als dat van de landelijke vakbroeders.

Net terug van Zus & zo in het Filmhuis. Een paar conclusies:
1. Nederlanders kunnen best wel films maken
2. Halina Reijn is een uitstekende actrice (ik was al van haar weg toen ik haar zag spelen in Illes Flottantes)
3. Sarah Bettens kan geweldig componeren en zingen
4. Ik ga met een lekkere lach op mijn gezicht naar bed

Conclusie 5 heeft niets met Zus & zo te maken, maar wel met krant die ik zag liggen in het Filmhuis:
5. Ik heb zin in het Nederlands Film Festival in Utrecht

Op weg naar de weblogmeeting kwam ik toevallig Corné tegen en we raakten aan de praat over architectuurfotografie. Niet geheel vreemd, gezien zijn liefde voor architectuur en mijn liefde voor fotografie. Hij had les gehad van Luuk Kramer en we praatten wat door over zijn opmerking over het feit dat architectuurfoto's niet altijd creatief moeten zijn. Soms is een doornormale registratie gewenst. Dat zijn niet de meest uitdagende opdrachten voor een fotograaf. Maar zelfs puur registratief een gebouw fotograferen valt nog niet mee. Bij het gebruik van een groothoek (wat je toch al snel nodig hebt) valt een gebouw al snel om op een foto. Een technische camera biedt uitkomst, maar ook weer niet altijd gewenst. Al met al een vak apart. Nu ben ik geen kenner op het gebied van architectuurfoto's, maar als ik het zo bekijk dan is het werk van Rien van Rijthoven een mooi voorbeeld van een fotograaf die het vak snapt. Zonder al te kunstzinnige foto's te maken, zijn de foto's meer als gewoon een registratie.

Het gaat hier niet om Webkim of Kimsalabim, maar om de Noorse fotograaf Kimm. Fotograaf ja, want mannelijk. Als je de site binnenkomt denk je dat je een site bezoekt van een autofotograaf. Een tekening van een prachtige Citroën SM (heb ik nog een model van) staat op je scherm. Klik je door dan opent (heel irritant) een nieuw venster met weer een auto. En dan bij portfolio zie je ineens heel andere fotografie. Heel leuke fotografie. Lekker eigenzinnig, lekker verrassend en met humor. Hier is een prettig gestoorde creatieveling aan het werk.

Soms is fotografie gewoon goed, zonder echt bijzonder te zijn. Geen technische bijzonderheden, geen diepliggende gedachtes, geen uitzonderlijke onderwerpen, maar wel gewoon goede foto's, prettig om naar te kijken. Bij Stefan Maria Rother is dat mijns inziens ook het geval. Lekkere fotografie van een zeer goed niveau. En dat kan ik altijd wel waarderen.

Vanaf vandaag weer minder foto's op de log, de camera is weer ingeleverd. Wanneer mag ik de volgende weer testen? Ik raak verslaafd geloof ik.

Het was weer tijd voor het jaarlijkse Zevenaarse dweilorkestenfestival.

Klopgeest was het tweede slachtoffer voor mijn project. Het is toch altijd weer een verrassing wie er achter een log zit, misschien is het ontmoeten van de loggers wel het allerleukste van het project.

Dierenfotografie is niet zo makkelijk als het lijkt. Zeker niet als je niet de geijkte dierenfoto's wil maken, maar wat creatiever wil zijn. Iemand die dieren zeer fraai op de foto kan zetten is Tim Flach. Originele invalshoeken en werkelijk indrukwekkende foto's. Sommige zijn ronduit hilarisch, anderen gewoon een lust voor het oog. Naast dieren zijn er minstens zo fraaie foto's te zien van mensen. Prachtig gewoon.

Met dank aan een lezer

Het leuke van meet en greets is de grote hoeveelheid foto's die gemaakt wordt doorgaans. Ook gisteren waren er genoeg camera's aanwezig op de weblogmeeting. Uiteraard maakte ik ook plaatjes en ook Rolandow heeft ze al online staan.

Edit: ook Spockspot heeft nu de foto's online.

Vraagje Emiel, tot hoe laat is de Qpark-parkeergarage geopend in Amersfoort?
Lees verder

Om mensen bewust te maken van mensenrechtenkwesties is Fazal Sheikh bezig met een aantal fotoboekprojecten. De bedoeling is dat de boeken verspreid worden onder NGO's, politici, hulpverleningsinstanties en de media, zodat er aandacht komt voor de mensenrechten in de wereld. Twee boeken zijn nu klaar en ook te downloaden. In de boeken staan mooie foto's, portretten en sfeerbeelden.

De verleiding was te groot.

De digitale fotografie brengt een hoop nieuwe woorden en termen met zich mee. Sommigen zijn gelijk duidelijk, anderen niet. De woorden staan vaak nog niet in een woordenboek, of met een omschrijving die je niet echt veel duidelijk maakt. Daarom heeft het NIDF nu een site waar de woorden verklaard worden. Woord intypen en op zoek drukken, meer kan je ook (nog?) niet doen daar.

De laatste tijd staan hier veel foto's, minder links, minder nieuws. Het aantal fotologgers stijgt (wat helemaal niet erg is), met een originele link komen word moeilijker. De lay-out gaat me tegenstaan en de vorm van mijn log ook wel een beetje. Oftewel tijd voor bezinning. Ik log gewoon door, maar ben aan het denken hoe ik door zal gaan. En in welke vorm ik het giet. Of zal ik misschien...... nee.

Tilburg, 11:50

Prachtige kunstfotografie is te zien bij NextMonet. Er staan ontzettend veel foto's op, allemaal te koop. De een wat duurder dan de ander uiteraard. Ik ben als echte Hollander gaan kijken, kijken, niet kopen. Maar wel genieten :-)

Via Hinke|Suds and soda

Er is een nieuwe Nederlandse portal voor professionele fotografie in de maak, Photoq geheten en geïnitieerd door Edie Peters. Het doel wordt als volgt omschreven:
"Photoq moet een combinatie worden van een serieus vakblad (met een vleugje dorpsomroeper) en een publiekstijdschrift. Als het goed is, snijdt het mes aan twee kanten: het bieden van een weids panorama voor de eenzaam zwoegende fotograaf, redacteur of archivaris en het werven van een groter publiek voor de fotografie in al zijn verschijningsvormen".
Voor mij betekent het weer een site erbij die ik zeer geregeld ga bezoeken. Het lijkt me een goede informatiebron.

Een fraai stukje fotojournalistiek, eigenlijk is daar heel het werk van Janet Jarman wel omschreven.

Via Rene

Een jaar geleden ging er een schok door de (westerse) wereld, Amerika was aangevallen. Nog nooit was een ramp zo veelvuldig vastgelegd. Een jaar na dato wordt de ramp herdacht. Onder andere met fototentoonstellingen. In Den Haag wordt vandaag de expositie After September 11: Images form Ground Zero geopend in het atrium van het stadshuis. Foto's gemaakt door Joel Meyerowitz, die als enige fotograaf op Ground Zero mocht fotograferen. Een goed document en ik denk dat ik eens naar Den Haag ga.
Op internet is ook Here is New York te zien. Verzamelde foto's van voor, tijdens en na de ramp. Iedereen mag een foto van de ramp inleveren en ze worden verkocht voor 25 dollar per stuk, de opbrengst gaat naar Children's Aid Society WTC Relief Fund. Het is een indrukwekkende serie foto's, online staat maar een klein deel van wat er werkelijk is ingeleverd.
Ongetwijfeld is er meer fotomateriaal te vinden over 911, zie ook de links in het archief van september 2001 (al weet ik niet of alle links nog werken).

Update: Een goed fotoverslag is te zien bij Ultradio. De fotograaf liep van Brooklyn naar het WTC en legde vast wat er onderweg allemaal gebeurde.

Gister had ik een gesprek over het programma 'je zal het maar hebben' van BNN. Onder andere de uitzending over mensen met chronische huidaandoeningen kwam ter sprake. Huidaandoeningen vallen doorgaans erg op, zeker in het gezicht. De meeste mensen schrikken als ze zo iemand tegen komen, hoe moet je reageren? Voor de patiënten is het ook niet makkelijk. Voor het boek Heftig Vel van Tanny Dobbelaar heeft fotografe Adriënne Norman portretfoto's gemaakt van mensen met huidaandoeningen. In de Melkweg gallerie is de serie te zien en het lijkt me een erg boeiende fotoserie, niet alleen fototechnisch interessant, maar ook omdat het je meer inzicht en begrip kan geven in het leven met een chronische huidaandoening.

Geldermalsen, 8:30

Even wat reclame maken voor het goede doel:
In een eerdere log had ik het over een nummer naar aanleiding van 11 september, geschreven (samen met een goede vriend) en gezongen door mijn zwager Eric Harris Kerns. Dit nummer, Grace Remains, komt nu uit en is vanaf vannacht ieder uur op The Box te beluisteren, als je het tenminste ook geregeld aanvraagt. Morgen is het ook te zien en te horen op Nederland 1, om 9:50 en 16:50. Een mooi nummer vind ik, luisteren dus! En nog beter is de CD-single te kopen, de opbrengst gaat naar het Rode Kruis.

Update: meer informatie over Grace Remains bij Red Bullet. Daar is de video ook te zien.

Soms liggen kunstzinnige, reportage-, portret- en modefotografie redelijk dicht bij elkaar. Zeker als een en dezelfde fotografe de foto's maakt wordt het onderscheid soms wat moeilijker te herkennen. Dat hoeft uiteraard niet perse, misschien wel integendeel. Weg van het hokjesdenken.

Met wat surfen vond ik leuke interviews uit de NCRV-gids. Van alles wat zitten lezen over bekende Nederlanders, ook Thom Hoffman ontbreekt niet. Ik dacht dat hij de enige fotograaf zou zijn in het gezelschap geïnterviewden. Tot ik bij Sacha de Boer terecht kwam. Zij wilde eigenlijk fotograaf worden, maar het is er nooit van gekomen. In het interview spattert liefde voor de fotografie ervan af. Top.

Al een paar keer is via e-mail gevraagd wat nu mijn top tien van fotografen/foto's/fotosites is. Moeilijk vind ik dit, wie ben ik nu eenmaal, maar ik ben wel van plan er toch iets mee te doen. Dan weten jullie dat.

Bij productfoto's gaat het om een goede stofuitdrukking, je moet kunnen zien wat het voor materiaal is. Uiteraard speelt ook sfeer een rol en het product moet aan een bepaald beeld voldoen. Het is niet makkelijk vind ik, ik ben er dan ook geen kei in. Maar het is op zich wel leuk om af en toe eens te doen, product in de handen hebben, voelen, kijken en proeven wat het nou eigenlijk is. En dan een passende verlichting, belichting en compositie maken. Een hoop werk, dat ik toch liever overlaat aan een specialist.

Meteren, 8:50

Volgende week donderdag op gesprek bij het Filmhuis, voor de ballotage. Als ik me goed gedraag, dan word ik daar filmoperator. Als vrijwilliger en het lijkt me erg leuk. Ben ik weer met beeld en techniek bezig, maar dan op een andere manier.

Hoe lang duurt het nog voor de computer de lichtbak danwel het diascherm vervangt?

Hij wil zichzelf niet als fotojournalist, documentair fotograaf of portretfotograaf bestempele, maar gewoon als fotograaf. Veel van het werk van Edie Gerald gaat over het leven in Israel en bestaat uit portretten. Journalistiek, documentair en portret ineen dus. Het zijn indrukwekkende verhalen van een fotograaf die dicht bij zijn onderwerpen staat.

Niet door mij bezocht, wel door Herman van Wereldkeuken.be. Hij heeft zijn bevindingen op zijn log gezet, leuk om te lezen. Hij merkte ook op dat mannelijke naakten niet veel gefotografeerd worden en vraagt zich af waarom.
Ik hoorde overigens dat De Morgen niet echt vlijend was over Fotefu. Het was te weinig inspirerend. Opvallend dat ook Herman door veel exposities niet echt geboeid was (zonder het werk slecht te vinden).

Waren de foto's van Eva Mueller ietwat donker, Charity de Meer pakt het allemaal wat vrolijker aan. De meeste foto's stralen blijdschap uit. En dan niet alleen de trouwfoto's (die afwijken van de Amerikaanse norm overigens), maar ook de modefoto's.

Er wordt vandaag even goed geduimd hier, het is een spannende dag!

Utrecht, 8:11

Domplein 14:50


Oude Gracht aan de Weerdzijde 15:13


D. Vinkenburgstraat 15:25


Oude Gracht aan de Weerdzijde 15:43


Stadhuisbrug 16:03

De foto's van Eva Mueller zijn aan de sombere kant, maar zijn niet zwartgallig. Soms zit er zelfs wel wat humor in de mode en beuatyfoto's. Stuk voor stuk zijn ze wel strak en vrij minimalistisch. Echt eruit springen doen ze echter niet.

De foto's dienen voor Claire Davis als schetsboek en ze zijn ook gescand vanuit een boek. Portretten en landschappen, het lijkt een gewoon album van familie en bekenden. En een beetje een reisverslag. Toch hebben de foto's meer, het zijn zeker niet de normale kiekjes die je ziet. De foto's zijn gewoon goed, mooie zwart-witfoto's zitten er tussen, en ze boeien wel. Ze zijn erg direct en persoonlijk, er is duidelijk contact geweest tussen fotograaf en geportretteerde. Ze kennen mekaar al een tijdje. De foto's vertellen misschien wel een mooi verhaal van een gewoon dagelijks leven. Of toch weer niet?

Lees verder

Lekker rustig wakker worden is genieten op een zondagochtend. Geen haast, rustig ontwaken uit dromenland, muziekje bij het ontbijt en dan heel langzaam op gang komen. Eigenlijk zit je nog met je hoofd half in dromenland. De foto's van Christine Tiebert passen dan uitstekend bij de stemming. Beetje romatisch, beetje dromend, maar vooral lekker licht verteerbaar op de zondagochtend. Ik denk dat ik maar verder ga dromen.

Zo'n digitale camera is echt verslavend en wat is er dan leuker dan als ze er toch toevallig zijn je nichtjes en neefje op de foto te zetten?

In de geweldige film Amelie speelt een verzamelaar van pasfoto's een grote rol. De weggegooide pasfoto's uit de automaat raapte hij op en plakte die in een boek. Ik moest aan de film denken toen ik bij Noir et blanc de serie Photomaton zag. Iets verder klikken en je komt bij een site volledig gewijd aan de (automaat)pasfoto's. Amelie en haar uiteindelijke vriend zouden volledig in hun sas zijn met zo'n site.

Arnhem, 16:47

14:16


14:18


14:39


16:51


17:06

Her en der is al melding gemaakt van het fotofestival Noorderlicht. Sinds 2000 is het festival jaarlijks terugkerend, het even jaar in Friesland, het oneven jaar in Groningen (waar het oorspronkelijk is begonnen). Dit jaar begint Noorderlicht morgen, 8 september (vanavond is de opening, maar echt bezoeken kan je het pas morgen), en het thema is Mundo Creados. Latijns-Amerika wordt bezocht, door de ogen van fotografen uit Latijns Amerika en uit andere landen. Over fotografie in Latijns-Amerika is mij niet zoveel bekend en ik vind het dan ook wel interessant om eens kennis te maken met die fotografie. In de brochure kan je alvast wat lezen over de tentoonstellingen. En het prikkelt zeker.
In het Fries Museum zijn alleen fotografen uit Zuid-Amerika te zien, in de Manege zijn ook veel andere (grote) namen te zien. Om een paar bekende Nederlanders te noemen: Desiree Dolron, Ata Kando en Diana Blok.
Mijn ervaring met fotofestivals is dat 1 dag eigenlijk te kort is om alles te bekijken. Er is veel te zien wat echt de moeite waard is, je doet veel inspiratie op en foto's kijken is gewoon erg leuk. Je bent wel helemaal uitgeteld na zo'n festivalbezoek, maar Noorderlicht is voor mij zeker een reden om maar eens naar Friesland te gaan. Nu nog een datum prikken.

Zevenaar, 8:46


Zevenaar, 10:32

Soms is fotografie moeilijk te snappen. Je ziet de foto's, je vindt ze wel aantrekkelijk, maar je weet niet waarom. Je kan er eigenlijk niets mee en toch blijven ze je boeien. Je wil ze namelijk wel snappen. Dat had ik bij Edith Eussen. Aan de ene kant snap ik wel wat ze wil, aan de andere kant snap ik er niets van. Dat laatste zal waarschijnlijk aan mezelf liggen. Te moe, of gewoon teveel met wat anders bezig. Ik weet het niet, maar aantrekken doet het me wel. Wellicht over een paar dagen gewoon weer met een fris hoofd gaan kijken en dan het ineens wel allemaal snappen. Of nog steeds niet.

Je zet je gegevens op een site, zet er een hoop goede (concert)foto's bij en dan heb je een portfolio online. Meer hoef je eigenlijk niet te doen, zoals blijkt bij Hans-Peter van Velthoven. Je ziet de kwaliteit van de fotograaf en je kan hem bereiken, dat is toch eigenlijk het doel van een portfoliosite?

Beeld en tekst kunnen mekaar enorm versterken. De juiste foto's kunnen een gedicht versterken en vice versa. Zoals bij Between the lines, een zogenaamd interactief gedicht. Prachtige foto's van de Indonesische ontwerper/fotograaf Michael Tamzil gecombineerd met de tekst van Adriana de Barros. Het andere fotowerk van Tamzil mag ook zeer zeker gezien worden.

Via Xiffy

Andy Small fotografeert bloemen in allerlei kleuren en geuren. Gelukkig wel wat creatief gefotografeerd. Bloemen houden van fotografen?

Growbag is een agentschap in Engeland die het beste voor heeft met zijn talenten (welke goed agentschap heeft dat niet eigenlijk?). Ze omschrijven het heel mooi:
At Growbag we maximise the potential of our talent through 'creative cultivation' providing an imaginative, fresh service for all buyers of artistic content.
Een zin die je misschien wat vaker moet lezen. Hoe het ook mag zijn, er staan mooie foto's van een aantal fotografen op de site. Genoeg om je even te vermaken.

Pfffffff, het seizoen is weer begonnen en overal zijn tegelijk goede tentoonstellingen. In Friesland Noorderlicht (kom ik nog op terug), in Amsterdam binnenkort Amsterdam Photo, in Turnhout Fotefu en ook Rotterdam heeft interessante exposities staan. Ik dacht Rotterdam wel te kunnen doen als ik 5 oktober toch die kant op ga. Het NFI leek mij het meest interessant. Lees ik net bij Barto nog veel meer interessante exposities in Rotterdam. Ik kom ogen en benen te kort zo en vooral ook tijd.....

Je bent bij de foto's van Maaike Koning niet gedwongen om precies te zien wat zij gezien heeft. Ze houdt ervan om dat moment vast te leggen, waardoor de kijker verrast en verward wordt. Haar foto's tonen een bepaalde strakheid, er is veel ruimte vrij. Ruimte in het beeld en ruimte om na te denken. Het zijn aangename foto's om te bekijken (ook de site is aangenaam om naar te kijken overigens) en ik hoop en verwacht van haar in de toekomst meer te horen en te zien. Een aanrader lijkt me in ieder geval haar expositie van haar foto's uit Australië die van 9 september tot en met 1 december te zien is in het museumcafé van het Aboriginal Art Museum in Utrecht.

Iedere week vanaf een andere lokatie een andere fotograaf die elke 24 uur een andere foto plaatst. Op deze manier wil A day in the life vastleggen hoe verschillende mensen leven in de wereld. Tot in 2003 hebben ze genoeg deelnemers, van amateur tot prof. Daarnaast hebben ze ook een maandelijks archief, waarbij je een dag van te voren een e-mail krijgt met een onderwerp.
Een leuk project, alleen vind ik het wel irritant dat de links steeds weer in een ander pop-up venster komen.

Vanuit de trein heb je soms prachtig zicht op het landschap. En soms baal je dat je op kantoor moet werken en niet met de camera ergens rond kan lopen. Zoals vandaag. Vanaf bovenin de dubbeldekker heb ik kunnen genieten van een mooi landschap in de mist, tussen Utrecht en Geldermalsen. De mist hing fraai over de weilanden. De zon prikte als een spotlicht door de mist heen. Het licht was adembenemend mooi, ik had met mijn schoenen en de camera op statief in het landschap willen staan. Middenformaat en dia. En dan foto's maken van de koeien die zo prachtig gerangschikt van het natte gras eten, de schapen die heerlijk liggen te luieren. Ik zie Martin Kers al helemaal genieten. George Burggraaf zou ongetwijfeld genieten, bijvoorbeeld ook van het stadsgezicht in de mist, of de boot die in het prachtige licht onder de brug doorvaart. Mensenfotografen zouden de prachtigste foto's kunnen maken van de scholieren met hun boekentas achterop op weg naar school fietsen over de landweggetjes, langs een fraaie bomenrij. Of van de boer die eenzaam in het land staat te werken. Met de mist erbij wordt het allemaal wel erg romantisch, maar de sfeer is wel prachtig. Wie vindt dat Nederland niet mooi is, moet eens de ogen open doen.

Ik kan het ook.

Letterlijk vertaald betekent fotograferen schrijven met licht, dat moge bekend zijn. In de nieuwste Foto wordt werk besproken van een fotograaf die dat erg letterlijk neemt. William Ropp maakt zijn foto's in een donkere omgeving en verlicht zijn onderwerpen door met een zaklamp langs het onderwerp te bewegen bij een lange sluitertijd. Toeval speelt een belangrijke rol bij zijn fotografie, die ook nog eens op groot formaat wordt gemaakt. De resultaten zijn prachtig.

Gewoon lekkere modefotografie in een Flashjasje.

's Nachts kan je geen foto's maken wordt er vaak gedacht. Larrie Thomson bewijst het tegendeel met verve.

Net genoten van de foto's van Anne Arden McDonald. Had ik het hiervoor over gevoel, dat is bij deze fotografe ook duidelijk het geval. Haar zelfportretten zitten vol gevoel. Met een soort van destructie en eenzaamheid in de foto's. Die connotatie vind ik ook terug bij haar andere foto's zoals Groupwork en Pillow Book. Beelden vol sfeer, maar vrolijk zijn ze niet. Bijzonder zijn ook de foto's gemaakt met de plastic camera Diana. Van haar foto's kan ik echt genieten, het brengt me in een wereld van dromen en voor een dagdromer als ik toch wel aangenaam.
Er is genoeg te kijken dus en vergeet niet te kijken bij Radek Grosman die ook bij haar site is ondergebracht en een mooi motto heeft: "first you must close your eyes ... or you'll never see anything"

Sfeer in een foto is voor mij belangrijker dan dat het model mooi is, de techniek perfect is of dat alles volgens de regeltjes is. Een foto is meer dan een registratie, het brengt gevoel over. Ondrea Barbe is juist gaan fotograferen om het gevoel te visualiseren en slaagt daar wat mij betreft volledig in.

Ik moet echt beter archieveren en veel meer stockfoto's maken. Ik krijg nu af en toe verzoeken en ik kan het of niet vinden of ik heb zo'n algemeen beeld niet. Bummer.
Bladeren door het archief is wel leuk, je komt toch heel wat foto's tegen die gemaakt zijn en de herinneringen erbij. En stiekem mis ik het werken voor het huis aan huisblad wel, het was weliswaar geen hoogwaardige journalistiek, maar ik mis het krantenwerk gewoon.

Soms lijk ik wel een vrouw. Ik vind mode leuk. Mag graag in de kledingwinkels kijken (alleen vind ik er zelden wat leuks of het is te duur), mag graag in modebladen kijken en zie graag modefoto's. Een site als Cheeseworks mag ik dan ook graag zien. Cheeseworks is een project van jonge modeontwerpers, fotografen, visagisten, stylisten etc. En er is talent aanwezig.

Duitse fotografen leveren dikwijls strak werk af, tot het grafische toe. Lars Langemeier levert ook strak werk. Maar het is niet afstandelijk. Het vrije werk laat ruimte voor de eigen interpretatie. Zijn stijl past wel bij mijn smaak.

Mooie portret-, mode- en naaktfotografie is te zien bij Ralf Mohr. Heerlijk om naar te kijken.

Ik heb een hele tijd gedacht dat ik stil stond in mijn fotografie, maar de laatste weken heb ik wat terug zitten kijken en te denken en ik ben gegroeid dit jaar. Volwassener geworden, in ieder geval in de fotografie. Zelfs wat rustiger geworden volgens mij! Een wondertje :-)

Het boek Beeldspraak van Ton Hendriks heb ik al een tijdje en is een boek van waarde. Ik schreef er al eerder over. Een boek over de gedachte achter de foto, niet de techniek. Mijn ogen zijn er door geopend, ik leer meer met mijn buik te fotograferen. Zelf is Ton Hendriks ook fotograaf en hij maakt nu vooral documentaire portretten. Hij is wat minder aan reportagewerk gaan doen omdat hij bij portretten een relatie kan leggen met het onderwerp. Zijn fotografie is mooi; goede series en fraaie portretten. Zijn site is in evenwicht met de fotografie. Rustig, een beetje sober, maar wel helder. Een aanrader.

Bezig met familie-onderzoek en je wil de gezichten van je overgrootouders wel eens zien? Misschien dat je ze bij Ancient Faces tegenkomt. Een project waarbij jezelf foto's uit het familiealbum kan uploaden, zodat anderen misschien weer oud familie tegenkomt. Of gewoon omdat je het leuk vindt, dat kan natuurlijk ook. Prachtig gezicht wel al die oude foto's en wat is het toch heerlijk dat er zoveel op foto is vastgelegd.

Van rauwe fotografie hou ik wel. Niet van dat cleane, maar meer echt. Liefst ook nog in zwart-wit (hoewel kleur ook erg fraai kan zijn) en als het even kan ook nog rauw afgewerkt. De foto's van Boogie spreken mij dan ook aan. Fraaie straatbeelden in een fraaie site.

Via Fotowillem

Het is al een paar dagen aan de gang en het duurt nog ruim een week. Ik heb het over het 4e intenationaal Fotofestival Turnhout in Turnhout dus. Een interessant festival, met een aantal bekende namen. Ik zal het festival moeten overslaan. Turnhout is niet echt makkelijk te bereizen voor mij en het ontbreekt me aan tijd. Wel jammer, want het lijkt me de moeite absoluut waard om te zien.

Vandaag de eerste logger voor het project gefotografeerd. Rene diende een beetje als proefpersoon, om te kijken welke kant ik op wilde. Dat weet ik nu en de mail naar iedereen die meedoet is onderweg. We kunnen beginnen en ik heb er best wel zin in. Mijn eerste grote project, toch wel spannend.

Iedereen mist wel eens een foto, om wat voor reden dan ook. Juist die gemiste foto is bron van inspiratie voor de kunstenaar Rein Jelle Terpstra. Bij het NFI wordt in het kader van dit project de tentoonstelling Nabeelden gehouden over de relatie tussen de fotografie en de herinnering. Zonder foto's. Het lijkt me wel een erg aparte belevenis.